Doom Is My Name

CH#2: My Sucks Home

DOOM

How many of you considered the house as your only home? Leaving your family's home then get lost but still, in the end, clinging to the song, "Now I found my way back home"?

Well... How I wish I could also leave our home and get lost. But... I don't wish to come back home but instead, I want myself to be fully get lost and never ever to cross again my path on that sucks house of ours.

Yeah. You can call me bitter, heartless child. Prodigal child ayon pa sa parabula but I won't hesitate to be called like that even when it's not pleasant to hear if the freedom and peace that I am longing for how many years will be meet.

That's how desperate I am.

"SINABI KO NA SAYO DIBA? ILANG ULIT KO BANG IPAPALIWANAG NA IPINANGBAYAD KO SA BILL NG KURYENTE AT TUBIG?!" Umalingawngaw sa loob ng bahay namin ang boses ni Inay. Naitakip ko ang palad ko sa tainga hindi dahil sa nakabibingi na boses ni Inay kundi dahil sa naiinis akong marinig ito.

"IPINANGBAYAD?! LAHAT 'YUN? ABA'T WALA YATA AKONG NARINIG NA UMABOT SA TATLONG LIBO ANG BILL NG KURYENTE AT TUBIG NATIN?! ANG SABIHIN MO, KUNG ANO-ANONG PINANGBILI MONG PAMPAGANDA SA MUKHA MO!" boses naman ni Itay ang mas nagpahigpit sa pagtakip ng kamay ko sa tainga.

Halos ganito naririnig ko tuwing nasa bahay ako. They keep on explaining and ranting about where did the money go; how did money got spent. Halos walang araw na hindi nag-aaway ang mga magulang ko. Everytime I hear their voice, I can't help myself but to cover my ears. Minsan palad ko, minsan unan, cotton at earphone. It became a daily routine for me.

Nakatatawa ngang isipin na one of their sh*t talks and confrontation made me shiver. Para akong inaataki ng anxiety. It's like a trauma for me. Tuwing mag-aaway sina nanay at tatay ay hindi ako mapakali saka kinukulong ang sarili ko sa loob ng kuwarto at hayaan ang sarili na manginig habang may takip ang tainga.

It's been 21 years that I'm living on our house. 12 Years na nagising akong nauunawaan na ang mga sermon at realidad ng buhay. That 12 years of staying here on our house wake me from sleeping of no problems. Pero sa labindalawang taon na naririnig ko ang pag-aaway ni nanay at tatay, hindi pa rin natuto at namamanhid ang tainga ko. Siguro sa iba ay nasanay na pasok sa isang tainga at labas sa kabila pero sa'kin ay hindi gumagana. Everyday is like a traumatic day for me.

Kaya nga tuwing umaga ay pilit kong magising ng mga 5 am dahil tulog pa ang mga magulang ko niyan pati kapatid. Nagsisimula na akong maligo at ayusin ang gamit ko. Magluto ng almusal saka kapag alasais na, na kaladasang call time nina nanay at tatay sa paggising ay saka rin ang pag-alis ko. Kahit papaano ay naiiwasan kong marinig ang pag-aaway nila na siyang nagbibigay baliw sa pagkaulirat ko.

I'm just lucky na sa tagal ko rito sa bahay ay hindi pa ako nababaliw. I'm still normal. 'Yun nga lang, I'm not normal at school because of my cold treatment to my classmates. Wala naman akong pakialam. As long as I'm at peace while at school, then my student' life continues despite my cold relationship with my classmates.

Ops! I almost forgot. That's the situation before. Not until the yesterday's incident happened.

Lazy voice, eyes, kahit ang pagtayo ay tamad na tamad. Even his name.

'Juan'

I don't like his name. Sounds like 80s name. He's like the Juan Tamad on the famous story. I'm starting to wonder if that lazy character of his also applies to his studies. I'm concerned if he inherited it. He wasn't lucky if it is.