Geçmişin Yaraları

1. BÖLÜM

Bu benim ilk kitabım İnşAllah güzel olmuştur

Oyuncu bulamadım o yüzden sizin hayal gücünüze bırakıyorum.

Başlıyoruz

Savaş bitmek bilmiyordu. Tim zorlanmaya başlandı. Herkesin mühimmat ı azalmaya başladı. Tabi benim de. Derken destek tim geldi. Timden Mehmet
- "Kurtulduk komutanım " dedi . Ben de
-" Aynen Aslanım" dedim.

Şükürler olsun ki destek geldi. Destek gelmese Ali ve Can kan kaybından ölebilirdi. Hemen gittim yanlarına, yaralarına baktık. Destek timde sıhhiye okuyan Mert Can ile.

Mert Can

-" Komutanım Ali çok kan kaybediyo" dedi.

Hemen karargah ile irtibata geçtim.

-"Kıdemli Yüzbaşı Deniz Asena YILMAZ / KÜTAHYA"

-"Söyle Yüzbaşım"

-"Komutanım burayı destek ekip ile hallettik. Ancak Ali ve Can yaralı. "

-"Tamamdır Yüzbaşım. Durumları ne?"

-"Komutanım Ali çok kan kaybedip. Can is şuan iyi. Kolunu sıyırmış."

-"Tamam helikopter gönderiyorum hemen."

-"Tamam Komutanım."

Hemen çocukların yanına gittim. Sinirliydim. Daha dikkatli olabilirlerdi.

-"Ben size ne dedim. Neden dikkatli olmuyorsunuz. Birinizi daha kaybetmek istemiyorum!!!! "

Derken helikopter geldi. Bindik hemen. Aa ben size kendimi tanıtmadım di mi. Hemen tanıtıyorum.

Ben Kıdemli Yüzbaşım Deniz Asena YILMAZ. 25 yaşında çıtır bi kızım.

Ama talibi yok .

İç sesime göz devirdim. Bir yerden illa çııkıyo

Ne sandın ya...

Tamam sus anladık biz. Hadi sen git.

Burdan ailemi sorduğunuzu duydum. Onlara da aile denirse tabi. Onlar hep beni dışlarlardı. Umrumda mıydı peki? Bi aralar evet. Ama sonra ben asker olmaya karar verince istemediler beni. Ben de ayrıldım ordan hemen. Asker olmak. Hayalimdi. Gerçekleştirdim de. Beni istemediklerin de ben daha 13 yaşında idim. Beni yurda verdiler. Kendimi büyüttüm o yaşta. Zorunda kaldım. Allah'tan yurt müdürümüz iyiydi. 18 olunca da ayrıldım zaten ordan. Kendi ayaklarım üzerinde durmayı başardım. Zor zamanlar geçirdim yurttan çıktıktan sonra. Bu yere gelmek için çok can verip çok can aldım. Bedel ödettim. Hesap sordum. Daha da soruyorum. Sorucam da. Dışardan nasıl görünürsem görünim kimse içimi bilmez bilemez. Belli etmem çünkü. Bi ara anlatırım.

Ay noluyo. He iniş yapıyormuşuz. Size kendimden bahsederken. Herkes sırayla indi. Ben time direk yaralıları revire götürmesini istedim. Ben de Albayın yanına gittim. Albay postası selam verdi. Albayın müsait olup olmadığını sorduğumda müsait olduğunu söyledi. Girdim.

-" Kıdemli Yüzbaşı Deniz Asena YILMAZ/KÜTAHYA"

-"Rahat Yüzbaşım. Otur. "

Dedi. Oturmadım saygıdan. Oturim de ceza yiyim oldu. Başka ben de o göz var mı.

-" Bu bir emirdir asker "dedi.

Sonra rapor verip çıktım. Odama geçip üzerimi değiştirdim. Yedek üniformamı giydim. Telefonumu da elime alıp çıktım odadan. Bahçeye indiğimde timin birlikte oturduğunu gördüm. Yanlarına gittim. Telefonumu açtığımda bildirimler üst üste geldi. Ben şok ben iptal kim bunlar dedim içimden. En üstteki numarayı aradım. Biraz çaldıktan sonra açtı.

-"Merhaba beni aramışsınız " dedim. Karşı taraftan bi erkek sesi

-" Evet Deniz hanım sizi aradık. Size ulaşmaya çalışıyorduk. Siz doğduğunuzda yani 25 yıl önce çocukların karışma ihtimali var. İnanın nasıl olduğunu biz de anlamadık. Buraya gelip kan vermeniz gerek."

-"Hangi hastane "

-"Mardin Arslanoğulları hastanesine."

-"Tamam zaten ben Mardin deyim."

-"Tamam o zaman yarın saat 11.00 da müsait misiniz"

-" Evet ."

-" Tamam o zaman ben ailelere haber vereyim yarın saat 11.00 da kanları alalım. İyi günler Deniz Hanım."

-"İyi günler" diyip yüzüne kapattım.

Vay be. Ben şok ben iptal ben vefat. Neyse timin yanın da konuştuğum için onlar ne olduğunu biliyorlar yani.

Neyse herkes dağıldı ben de evime geçtim. Saate baktığımda 10.30 du. Zaten kaç gündür uyumadığım için hemen uykunun kollarına bıraktım kendimi.

Nasıl olmuş. İlk kitabım çok heyecanlıyım