Penceredeki Yağmurun Hissi

2

Uzun bir aradan sonra ( ciddi bir aradan sonra) yine buralardayım. Bu süre zarfında oldukça fazla kaliteli wattpad kitapları okudum. Biraz biraz yazım dilimi geliştirdiğimi düşünüyorum. Umarım öyledir. Öyle olmasa bile burada üç beş kişilik ailemiz olacaktır siz beni anlarsınız ya kfğaldowp neyse geçelim bölüme 😋

*

Nefesim gittikçe daralıyordu. Mekandaki herkes üstüme üstüme geliyor gibiydi. O lanet tozları almam mı gerekiyordu? Hayır, lütfen bir kere olsun iyiliğime birşey yapayım. Bir kere olsun iyi bir insana dönüşeyim.

"Milena Nova. Ya da Yağmur Damlası mı demeliyim? Yok ya Milena daha masum, sen masumluktan uzak bir yaratıksın. Gördüğüm en cani, en insanlıktan uzak varlıksın. "

Sözleri, duymadığım şeyler değildi. Ama birisini gerçekten seversiniz ya, ya da şöyle anlatayım. Kimseyi sevemezsiniz. Sonra birisi çıkar, size sevgiyi öğretir, sizi iyiliğe götürür. Size masumluğu tattırır. Şimdi ben bütün masumluğumu tekrardan yitiriyordum. Kötüydüm.

"Öğrenmişsin komiser. Nerede kelepçelerin? Ters mi kelepçeleyeceksin? Gel."

Bırakıyordum. Bu oyun, fazlaydı. Derdim oyundu. Derdim bitecekti.

"Neden Milena? Sadece basit bir soru. Neden? Aileni de mi sen öldürdün yoksa? Değildir demi? Bu kadar canilik fazla gelir bu ruha." Dedi baş parmağını sol göğsüme bastırarak.

Ailemi öldürdüğümü söylesem, çok mu kötü olurdu? Söylemem gerek miydi? Hayır, bunu dört duvar içinde düşünsem daha mantıklı olabilirdi. Ya da bir mahkeme salonunda. Ani kararları severdim.

"Neden olduğunu söyleyemem. Fakat bileklerimi sana teslim edebilirim Alren." Dedim sakince. Korkmuyordum çünkü korku acizlikti.

Bana öğretilen buydu.

Gözlerinde biraz olsun merhamet kırıntısı yoktu. Olmasını da bekleyemezdim. Tam tamına 9 kişi. O onuncu olacaktı. İyi ki olmadı desem olur muydu? Olurdu.

Yutkunuşunu gördüm. Gözlerini kıstı.

Arka cebinden çıkardığı kelepçelere göz gezdirdim. Bir anlığına belki de yapmaz düşüncesi vardı. Gerçekten vardı. Fakat hayat benim isteklerim doğrultusunda, düşündüklerim doğrultusunda gelişmiyordu.

Alren sakince kelepçeleri açtıktan sonra önüne serdiğim bileklerime göz gezdirdi. Gözleri gözlerime çıktı.

O an bileklerimi tutup havaya kaldırmasıyla kaşlarımı çattım. Olamayacak derecede yakındık. Bu yakınlık ölüme atılan adımdan farksızdı.

Göğsüm göğsüne çarparken ne yapmam gerektiğini bile düşünemiyordum. Hafifçe gülümsedi.

"Aşıksın bana değil mi Milena? Ya da korkuyor musun? Göğsünün bu kadar hızlı inip kalkmasının korkudan mı aşktan mı düşündürüyor." Dedi elleri hala havada kalan bileklerime kelepçelenmişken.

"Ben korkmam Alren. Yaptıklarımdan korkmam." Dedim kulağına fısıldayarak. Gözleriyse, o günkü gibiydi.

Aramızdaki tensel çekim bizim sonumuzdu.