ÇONAŞ'KİMİ

ÇONAŞ'KİMİ / 6

Uzuuunca bir aradan sonra yeniden sizlerleyim. Bu bölüm Timur okuyoruz :)

Sizleri seviyorum, Çonaş'kimi yüreğimden yüreklerinize hatıram olsun...

Uyku yarı ölüm, demiş eskiler. İnsan uyuyunca beyni de uyurmuş meğer. Uyurken düşünmezmişiz hiçbir şeyi. Bu yüzden uyku, ölüme en yakın haliymiş insanın. Uyurken hissetmezmişiz dünyayı. Aldığımız nefes ciğerimizi yakmazmış mesela. Koca alem üzerimize gelmezmiş. Uykusunda ölenler ölümü bile bilmezlermiş. Velhasıl kelam uyku güzel şeymiş, ölmediğin sürece...

İnsan uyurken hissetmez dedik. Bedenidir hissizleşen, peki ruhu ne olacak? Ruhlar değil miydi bedenler ölse bile ölemeyen? Ruhlar ölmezdir, ölmeyeceği gibi uyumazlar da. Ruhun huzuru yoktur. Beden uyusa da, ölse de ruh gezer şu âlemi. Ve aziz dostum, sakın unutma. Kendi bedeni dahi olsa, ruhlar sadakatsizliği sevmez.. Sen karşındaki bedene sadık kalmazsan, ruhun da senin bedenine sadık kalmaz. Ruhunun eşine bedenen bağlanmazsan, ruhun da sana bağlanmaz...

İki genç, Timur ve Gökçe... Birlikte uyumuş olmalarına rağmen aynı cihana açmadılar gözlerini. Gökçe'nin uykusu derinleşmiş ve ruhu gezintiye çıkmıştı bile. Oysa Timur kapattığı gibi açtı gözlerini. Tek fark, göğsünün orta yerinde durmadan ağrıyan kalbiydi.

Gözlerini açıp, uzandığı koltukta doğruldu genç adam. Karşısında kendisini tebessümle izleyen bilge ile göz göze geldiler. Sinirle ayaklandı Timur.

''Ne içirdin lan sen bize? Gökçe niye uyanmıyor? Hani geçmişe gidiyorduk?''

Kham'ın elini omuzuna koyması ile sinirleri alındı sanki Timur'un. Bu adamın üzerindeki etkisi tarif edilemezdi. Kham ağır aksak konuşmaya başladı.

''Sen hakkını kaybettin Temur oğlan. Derdine yan.''

Timur sorgulayan gözlerle adamın yüzüne bakıp konuşmaya devam etti.

''Niye kaybettim onu da söyle dayı.''

Kham alev saçan gözleriyle ilk kez Timur'un gözlerinin içine bakıyordu, gözbebeklerinin ardına dek kilitlemişti gözlerini. Önce bir tebessüm yer edindi dudaklarında, sonra dudakları aralandı yavaşça.

''Khatun ve erin arasındaki farkları bilir misin evlat? Khatun kişiyi yaratandır. Bundandır doğaya, toprağa ana deriz. Kişinin, evrenin başlangıç ve bitiş noktası khatundur. Ana, eş, evlat ne dersen de... Ömrün boyunca bir khatuna bağlı kalırsın. Cihanı yarattığı gibi eri var eden de khatundur. Ve bir khatunu ağlatırsan tüm cihan sana lanet yağdırır evlat.

Tanrı bazı ruhları şanslı yaratır demiştim sana. Tanrı bazı kanlara kutunu bahşeder. Bir şanslı kişiler vardır, birde o kişilerin şans oldukları. Gökçen Khatun kandan şanslıydı, seni şanslı kılan da onun sevdasıydı. Gökçen Kız seni bu cihanlık sevmedi. Ruhuyla baktı, ruhuyla sevdi seni. Bundandı sana kut bahşedilmesi. Ama Tanrı kişioğluna şans verdiği gibi cezalandırmayı da bilir.

Gökçen'in ruhu da, aklı da, bedeni de senindi, sen onu küstürene dek. Gökçen'in yalnız dili küsmedi sana. Ruhuyla küstü. Sana bakınca dörtnala koşan yüreği küstü sana Temur oğlan. O seni geçmişte de, bugünde de sevdi ve gelecekte sevecekti. Ruhlar ihaneti sevmez Temur'um. Gökçen Kız'ın menevişlerinden düşen her damla yaşta tüm cihan diş biledi sana.

Göğün kızıdır Gökçen. Gökte uçan kuştan, rüzgârla düşen yaprağa varana dek kin yuttu kızın gözünden yaş düşürene. Şimdi Gökçen asıl evine gitti. Yuvasına, soyunu bir etmeye gitti. Sen gidemedin.