Herkes gibi ben de her şey son bulacak sanıyordum ama yanılmışım. Bir hayalettim artık.
Sorunsa kimsenin beni görememesi ve gözlerimi evinde açtığım adama bağlı olmamdı. Onun bulunduğu yerden başka hiçbir yerde bulunamıyordum. Bu tutsaklıktan kurtulmam gerekiyordu. Onun gölgesi gibi yaşayamazdım.
Tek derdim bu da değildi. Maddelere dokunamıyordum. Görünmezdim. Sesimi duyuramıyordum. Varken, yok gibiydim. Benden başka herkes varlığımdan bihaberdi. Bu şekilde bir hayat çok sıkıcıydı ve yalnız hissediyordum.
Madem ölmüştüm, neden hâlâ dünyadaydım? Nasıl hâlâ dünyadaydım? Neydim ben şimdi? İnsan mı? Ruh mu? Gölge mi? Yoksa rüyada mı?
Bütün bunlarla baş edebilecek kadar güçlü müydüm, emin değildim.
Üstelik... Üstelik tutsağı olduğum bu adama yavaş yavaş aşık oluyordum.
✰
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selamlar efendim. Bu hikaye tamamen ütopik bir dünyada geçen, hayali, gerçeklere dayanmayan bir hikayedir. Eğlenmek amacıyla yazılmıştır. Hoş geldiniz.
27.08.2022 (bu benim hikayeyi ilk kurguladığım tarih. Siz de başlama tarihinizi yazın bakalım)
