YUVA

İstanbul

Çocukken koşar, ayağımız takılır düşerdik bazı şanslı çocukların arkasında annesi veya babası  olur. Yarasını sarar bi şey olmadığını yanında olduğunu belirtir. Çocuk yavaşça gözlerini siler. Canı acısada, güvende hisseder. O yüzden yarasını umursamaz. Peki düşünce arkasında kimsesi olmayan çoçuklar? Peki düşünce neden düştün diye bağırılan çocuklar? Hayat herkese adil değil. Ben bunu sırf isteklerimi, düşündüklerimi gerçekleştirdim diye evden atıldığımda anladım. Yuvasız kaldığımda, kimsesiz kaldığımda anladım.

Bugün 17. yaşımı bitirdim, evdeki son günümdü. Benim canımı yuvasız kalmak acıtmıyor, benim canımı yuvam diye adlandırdığım bu cehennemde çürüttüğüm seneler canımı yakıyor. Çocukluğumun bana bıraktığı tek şeyin acı olmasıda ayrıydı.

  Evet evden kovulmuştum, parasız pulsuz tek başımaydım, evet dışardan bakıldığında acınası bi durumdaydım . Elimdeki sırt çantasıyla, dağılmış yüzümle, evet acınası haldeydim. Ama derler ya, bardağın dolu tarafından bakalım.Bardağın dolu tarafından baktığımda, bu acınası kız bir daha itilip kalkılmıycak, ezilmicek, hakaretler işitmicek, elalemin ne dediğine bakmicak ve her gün sinir krizleri geçirmek zorunda olmicak. Benim için önemli olan bardağın dolu tarafı. Çünkü 16  yılımı verdiğim bu bok gibi hayata bi yılımı daha harcıyamam. 

   Ben Elzem Gökalp olarak yeni bir hayat kurucam, kendime cehennem değil gül bahçeleri yaratıcam. Ben Elzem isem kendi yuvamı kendi evimi kendim kurucam. Ben yeni bir hayat kurucam.

-İKİ GÜN SONRA-

Ananemin eski evine yerleştim, küçük biraz eski bi evdi. Suyu, elektiriği kesikti. Soğuktu, ıssızdı. Bir an oturup ağlamayı düşünmedim değil. En azından birikmiş param vardı. İlk işim gidip parayı çekmek oldu.  Suyu ve elektiriği yatırdım, kendime ısıtıcı aldım. Param bitmişti, tabi açım evde hiç bi şey yok. Çalışmam gerekiyodu. 

  Perdeyi açtım, zaten karanlık yerlerden hoşlanmayan biriyim. Ev aksine daha karanlık güneş almayan bir yerdi. Pes etme fırsatım var mıydı? Hayır. Hayat bunu da bana layık görmemişti. Güçlü durmam gerekiyordu. Isıtıcının önüne çökmüştüm, mermer karnımı ağrıtıcaktı belki. Kimin umrunda ki? Kapı çaldı, oturduğum soğuk mermerden kalktım parmaklarım soğukla buluştu. Kapıyı açtım, eski evden eşyalarımı yollamışlardı. Kalan kitaplarım, bi kaç parça elbisem sadece bundan ibaretti. O evde olan varlığım sadece bi kutu kadardı.

  -BİR HAFTA SONRA-

   İstanbul'a geleli tam olarak bir hafta iki gün olmuştu, evime yerleşmiştim. İşim yaver gitti, bi iş buldum. Çokta iyi olmasada idare edebiliyordum. Alışmıştım buraya. Çok yoruluyordum ama hayallerim vardı, buna değiceğini biliyordum. İşte çalıştıktan sonra, evdeki sorumluluklar, çalışmam gereken bi sınav derken. Bazen nefes alcak zamanım olmuyordu. Bugün evime ilk çiçeğimi almıştım, kaktüs aldım, bakması çok daha kolay. İlgi gerektirmeyen basit bi çiçek. Ama ilerde belki zambak veya lale alırım. Odamın baş köşesine koyarım. 

   -BİR YIL SONRA-

   "Hadi Elzem ya! Geç kalıcaz" dedi Nur tiz sesiyle. "Çıkıyorum Nur, çatlama hem iki dakika beklesen ölüceksin sanki!" dedim, ardından kapıyı açtım. "KIZIM ÇOK GÜZEL OLMUŞSUN AMA YAAAA" dedi Nur. Dudaklarımı kıvırdım, "Var bizdede bi şeyler Nur hanım" dememle sarılması bir oldu. "Bugünlere gelebildiğin için seninle gurur duyuyorum, Elzem'im benim" dedi. Ellerimi beline sardım. "Seninle gelebildim Nur" dediğim anda ayrıldı, "Hadi bakalım savcı hanım, görelim sizi" dedi Nur. Üniversitemin ilk günü, didindiğim emek verdiğim, yıllarca dirsek çürüttüğüm, beyin patlattığım üniversite. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi. Başarmıştım, evim ve çabaladığım hayalim cepteydi. Savcı hanım, savcı hanım... "Yine daldın gittin be Elzo" sesiyle kendime geldim. "O üniversiteyi parçala gel kızım ELZEM GÖKALP ismini duyur" dedi Nur her zaman ki gülen yüzüyle. "Elzem Gökalp olarak üniversiteyi parçalayıp geliyorum izninizle "BEN KAÇTIM NUR KIZIM" dedim ve yanağına bi öpücük kondurdum.