15.15 Üstümü değiştirdim öğle yemeklerini yiyip biraz uyudum. Han'ın kardeşi hastalandığı için evine gitmişti. Annem ve babam yurt dışına çıkmak için havaalanına gitmişlerdi. Yanımda refakatçı olarak ise doktor Chan'ı demişti. Chan başım da durup ders çalışıyordu. Arada sohbet ediyorduk. Fazla kusursuzdu. Sedye de oturur pozisyonunda Chan'ı izliyordum. Çok dikkatli çalışıyordu. Kafamı arkaya doğru yasladım gözlerimi kapattım derin bir iç çektim galiba Chan'ın dikkatini de çektim.
Yanıma gelen minik çocukuğunda yardımıyla ayağa kalkmıştım. Not: Changbin yaş ve boy olarak Chan'dan uzun Çok güzeldi. Ders çalıştığı masanın yanına gittik. Sandalyeye oturdum karşıma oturmuştu.
"Ee şimdi nasılsın bakalım"
"İyiyim sıkıntım gitti sen nasılsın uykusuz dersleri anlıyor musun? "
"Yazı yazıyorum sadece yarın çalışacağım uykusuzluğa alışkınım"
"Sağlığın için kötü kendine dikkat etmelisin bunu ileride başarılı bir doktor olacak birine demek garip"
Utanmıştı ve yüzünde güzel bir gülümseme oluşmuştu.
"Teşekkür ederim ama daha bir doktor olamadım"
"Olsun ileride olacaksın ve her hastana böyle gülme yoksa fenalaşabilir"
"Teşekkür ederim "
Diyip gülümsedi yanakları ve kulakları kızarmıştı.
"Hayatın nasıl ilerliyor? "
"Sıradan ve sıkıcı senin? "
"Benim de sıkıcı ve biraz değişik"
"Ne gibi değişik?"
"Kendimi bulutlu bir gecede sadece bir tane yıldızmışım gibi hissediyorum. "
"Başka bir yıldız aramaya baktın mı hiç seni kurtarabilecek bir yıldız daha? "
"Eskiden hiç bakmamıştım yıldızım var mı diye fakat bazen tesadüfler sayesinde bulduğuma inanıyorum belki beni o yanlızlıktan karanlıktan çıkartabilir "
"Ne güzel bir haber adına sevindim."
"Senin yıldızın varmı yada arıyor musun? "
"Benim yıldızım yok ama şunu biliyorum benim en kötü halim de çıkıp gelecek yanıma "
"Umarım bulursun"
Umarım o yıldız ben olurum Chan...
Chan ile biraz sohbet etmiştik. Doktor gelmiş yarın sabah çıkacağımı söylemişti. Biraz üzülmüştüm Chan'ı burada çok rahat görüyordum ama uykusuz kalıyordu elimde numarası ve ev adresi vardı ama bir anda çat kapı gidemezdim ya yada giderdim bilmiyorum ben Changbinim ne yapacağım belli olmaz.
Arada sırada Chan çıkıyor bir yerlere gidiyor ardından tekrar yanıma geliyordu. Bu sefer geldiğinde elinde kahve ile gelmişti.
"Bir şeye ihtiyacın olursa kapıdaki arkadaşlara de lütfen."
"Peki"
Elindeki kahveleri masanın üstüne koydu.
"Defterinden bir sayfa alabilir miydim bir de kalem"
"Tabi"
Canım sıkılıyordu o kadar güzel sanatlar okudum bari bir işe yarasın.
Karşımda ders çalışan hem de merakla ne yaptığımı merak eden bedeni çizmeye çalışıyordum. Tabi bu kadar güzel birini çizmek için usta olmak gerekirdi.
Bir kaç saat sonra tamamlamıştım Altına tarih ve imzamı atıp ders çalıştığı defterin yanına koymuştum merakla bakmıştı.
"Oha cidden çok güzel"
Hafifçe gülümsemiştim. Mafya ailesinden olabilirim mafya olabilirim ama bu içimdeki küçük çocuğun öldüğü anlamına gelmez hâlâ yaşıyor ama gün yüzüne çok çıkartmıyorum.
"Ellerine sağlık evimin baş köşesine asıcam"
"Sevdiysen ne mutlu bana"
"Çok sevdim"
Küçük çocuklar gibiydi sürekli bir resme bir baba bakıyordu.
"Keşke bende böyle güzel çizebilsem"
"Denersen yapabilirsin yapamayacağın hiç bir şey yok"
"Deneyeceğim"
Sana öğretebilirim...
Keşke senden öğrenebilsemChangbin...
Bazen iç sesimizi başkalarının duyması mümkün olsaydı keşke... Bu sayede söyleyemediğimiz aşklar olmazdı...
