ဂ်ယ္ယြန္းကအခုဆို သူ႕အိမ္မွာကို သူမေနေတာ့ဘူး တစ္ေနကုန္ေဘးအိမ္ကိုပဲေရာက္ေနတယ္။ဂ်ယ္ယြန္းကိုေတြ႕ခ်င္ရင္ ေဘးအိမ္ကိုပဲသြားရွာေနရေတာ့တာပဲ။
ဂ်ယ္ယြန္းpre schoolလဲတက္ေနၿပီ။ကဗ်ာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ႐ြတ္တတ္ေနၿပီ။ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ ေဆာင္းဟြန္းနီးကို ကဗ်ာေတြ႐ြတ္ျပရတာ မေမာနိုင္ မပန္းနိုင္ပဲ။
ခုဆိုေဆာင္းဟြန္းနီးက6လရွိၿပီ။ဂ်ယ္ယြန္းေသခ်ာမွတ္ထားတာ။ကေလးေလးကို ကဗ်ာေတြ႐ြတ္ျပဖို႔ ဂ်ယ္ယြန္းက စကားပီေအာင္လည္းအမ်ားႀကီးေလ့က်င့္ထားေသးတယ္။
"ေဆာင္းဟူးဟူး ကိုကို႔ကိုၾကည့္ေလ"
ကေလးေလးက သူ႕ကိုမၾကည့္ပဲ ပလုတ္တုတ္ကိုပဲအာ႐ုံေရာက္ေနလို႔ ဂ်ယ္ယြန္းကမေက်နပ္ေတာ့ဘူး။
"ေဆာင္းဟူးဟူး ကိုကို႔ကိုၾကည့္ပါဆို။ မၾကည့္ရင္ ကိုကိုအိမ္ျပန္ေတာ့မယ္"
ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ေျပာလိုက္မွ အ႐ုပ္ကို အာ႐ုံေရာက္ေနရာကေန သူ႕ကို အဲ့ခနဲအသံေလးေပးၿပီးၾကည့္လာတယ္။
ဂ်ယ္ယြန္းကေက်ာင္းမွာ ဒီေန႕သင္လာတဲ့ကဗ်ာေလးကို႐ြတ္ျပတယ္။
"Old MacDonald had a farm
e ai ee ai o!
And on this farm he had a pig
e ai ee ai o!"
ဂ်ယ္ယြန္းကဗ်ာဆိုေနတုန္း ကေလးေလးဆီကေနအသံထြက္လာတယ္။
"ဘူး ဝူး ဝူး"
ကေလးေလးက သူ႕လိုကဗ်ာလိုက္႐ြတ္တာထင္တယ္။သူကစကားမေျပာတတ္ေသးေတာ့ ဘူး ဝူးဝူး လို႔ပဲထြက္လာတယ္။
ေဆာင္းဟြန္းေမေမကေတာ့ ေဘးနားကေနၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနေတာ့တာပဲ။
"အန္တီေမေမ ညီေလးက ကဗ်ာလိုက္ဆိုတာထင္တယ္ေနာ"
"ဟုတ္တယ္သားရဲ႕ သားဆိုသလို သူကလိုက္ဆိုေနတာ"
ဂ်ယ္ယြန္းလဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္႐ြတ္လိုက္တယ္
"Old MacDonald had a farm
e ai ee ai o!
And on this farm he had a pig
e ai ee ai o!"
"ဘူး ဝူး ဝူး"
ကေလးေလးဆီကလဲ ေနာက္ထပ္ ဘူး ဝူး ဝူး ပဲထပ္ၾကားရျပန္တာပဲ။
