Başımı kaldırdığım esnada garip bir yaratığın bana bakarak kahkaha attığını gördüm. Sanki ateşte yanıyormuşum gibi bağırıyordum. Çığlığım her yeri kaplamıştı..
Benim bunları yaşamam için tek neden yoktu.. Neden ben.?Artık deli olduğumu kabul ediyordum. Ancak pes etmek yoktu.
Ayağa kalktım ve elime geçen her nesneyi o iğrenç yaratığa atmaya başladım. Oda çok kısık sesle sanki boğuluyormuş gibi sesler çıkarıyordu.
Sanki bi' korku filminden fırlamış gibiydi.. Yere indi ve ters bir şekilde üstüme yürümeye başladı.
Kulaklarımı kapattım ve yere oturdum. "Lütfen rüya olsun! Lütfen..!"
Sonra bi' anda ortadan kayb oldu. Başıma gelmeyen kalmamıştı.
Hastaneden çıktım. Ve ilerlemeye başladım. Tam yürürken..
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karşıma böyle yaratıklar çıkmaya başladı.. Sonra yere düşdüm,gözümü 2-3 gez kapatıp açtım.. Sonra kayb oldular. Eve vardığımda biraz tedirgindim.
Annem beni karşıladı. Ve sarıldı "Kızım seni çok özledim bir süre evden çıkma seninle vakit geçirmek istiyorum.."
Çok geç olmadan cevap verdim.
"Hakılısın anne gerçektende bir süre evden çıkmasam bizim için iyi olacak."
Sanki annemin gözü ışıl ışıl parlamaya başladı. Evde geçirdiğim süreçde fazla paranormal birşeyler yaşamadım.
Bu yüzden mutluydum. Düzenli hayata başlamışdım. Tüm bu olanları unutmaya çalışıyordum.
