Boğulur muyuz Bu Okyanusta?

Manolya

      Gece saat üçe geliyordu ama ben hala kitap okuyordum. Havanın soğukluğuna rağmen kapalı balkonumda yerde minicik mumun yansıttığı ışık ile kitap okumaya çalışıyordum. Canım istediği için değil ihtiyacım olduğu için... Annemle deniz yolunda yürüyüş yapmak için sabahın altısında hazır olmam gerekiyordu. Bunu yapmayı ne kadar istediğimden emin olmasam da yapmam gerekiyordu. Dış görünüşümü pek de beğendiğimi söyleyemem. Kahverengi, dalgalı saçlarım ve açık kahve gözlerim var, hafif tombul yanaklarım ve ortama sayılabilecek olan boyumla birlikte yapılı gözüküyorum ve bu biraz da olsun özgüvenimi zedeliyor. Belki de bunun nedeni arkadaşlarım olabilir. Arkadaşlarım mı? Sahiden benim arkadaşlarım var mı? Imm, belki birkaç tane olabilir. Az arkadaşımın olması beni çok da üzmüyor aslında, oldum olası yalnızlığın ne kadar güzel olduğundan bahsederim. Benim dilimde yalnızlık: dertlerini şarkılarda dinleyip kitaplarda unutmaktır. Peki buna yalnızlık denir mi? Yanında en sevdiğin şarkılar ve içinde kaybolduğun kitaplar varsa yalnız sayılmazsın. Sayılmayız değil mi? Bence sayılmamalıyız... 

   Soğuk mermere rağmen yere daha çok kıvrıldım, üzerimden düşen pembe battaniyeyi daha çok çekiştirdim. Kitabın bitmesine çok az kalmıştı ama ben ağlıyordum. Kitaba mı ağlıyordum yoksa unutmaya çalıştığım çığlıklara mı emin değilim... Gözyaşlarımdan dolayı yazıları okuyamamaya başladığımda soğuk daha çok tenime işlemişti. Olduğum yerde hafif doğrulurken elimi yanan muma çarptım ve mumun eriyen kısmı halıya döküldü. Bense elimin yandığı yeri öpüyordum gözyaşlarım artarken. Yan odada annemler olduğu için sessiz olmaya çalışarak ayağa kalkıp balkon penceresini araladım. Soğuk hava saçlarımı uçuşturmaya başlamıştı, gözyaşlarım yüzümde kurumuştu. Daha çok üşüsem de kitabımı alıp sokak lambasından içeriye doğru süzülen ışıkla okumaya devam ettim. 

    Saat gece dört olmuştu, kitabım bitmişti artık uyuyabilirdim. Pencereyi kapatıp odama geçtim ve kendimi yatağa bıraktım. Biraz olsun rahatlamıştım değil mi? Yine kitaplar iyi gelmişti bana... Gözlerim ağlamış olmanın ve saatlerce kitap okumanın acısıyla kapanmaya başladı ve güzel bir uykuya daldım.

   Sabahın altısında annem yanağımdan öperek uyandırmıştı beni. ''Günaydın Milena, hemen kalkıp hazırlan hadi bakayım. Ben hazırım, mutfağa geçip sana biraz meyve yıkayacağım.'' Yeni uyanmış olmanın mahrumluğuyla beraber istemeyerek de olsa sıcacık yatağımdan kalktım. Altıma siyah bir tayt üstüme ise artık giymediğim beyaz bir tişört geçirdim. Kapının arkasında asılı olan mor ceketimi aldım ve mutfağa geçtim. ''Günaydın anne, yıkadın mı meyve falan?'' Tezgaha yaslanmış olan anneme sarıldım ve kokusunu içime çektim, huzur kokuyordu resmen... ''Evet canım, masanın üzerinde. Eline al da yürürken atıştırırsın.'' Sabahları erken saatte açken yürüyüş yapmayı sevmiyordum. Midem bulanıyordu bu yüzden annem her sabah biraz meyve yıkardı benim için. Elime masadaki elmayı aldım ve dış kapıya doğru yürüdüm hızlıca. Abim ve babam uyuyordu hala. Annemle sessizce ayakkabılarımızı giydik ve bir saatlik bir yürüyüşe çıktık. 

   Evimize çok yakındı deniz. Boş olduğum çoğu zaman sahile gider denizi izlerdim saatlerce. Bazen spor yapardım orda bazense kitap okurdum. Bana her yönüyle iyi geliyordu.

Eve geldiğimizde duş aldım, kendimi çok yorgun hissediyordum ama kahvaltı yapmam gerekiyordu. Mutfakta ailecek kahvaltı yaptık daha sonra ise ben odama geçtim. Telefonumu kontrol ettim herhangi bir mesaj var mı diye ama yoktu. Anlaşılan dün ona kırıldığımı fark etmemişti Uraz.  Bir buçuk senedir en yakın arkadaşım. O da Antalya'da yaşıyor fakat biz bir uygulamadan tanıştık. O günden beri her gün konuşuyoruz yani konuşurduk. Eskiden aramız çok iyiydi ama bu aralar biraz farklı davranmaya başlamıştı. Beraber yaptığımız playlisti profilinden kaldırmıştı ve düşünmeden konuşup beni kırıyordu. Ona bunu belli etsem de sanırım çok da takmıyordu ama o kadar uzun zamandır konuşup sevdiğim bir arkadaşımı bir anda silemiyordum.