ნეტა იმ ადამიანებს რა უტრიალებთ თავში ვინც თვითმკვლელობაზე ფიქრობს?
ეხა 21 სართულიან შენობაზე ვდგავარ, და არ მესმის აქედან როგორ შეუძლიათ გადახტნენ.
მარტოობა მიყვარს, ეგ არის მიზეზი თუ რატო არ მყავს მეგობრები. არ დავდივარ ღამის კლუბებში, არ მიყვარს ვინმესთან ახლო ურთიერთობა
არ მყავს მშობლები, 3 წელი დეპრესიას ვებრძოდი. ჩემი აღმზრდელი 18 დან 20 წლამდე ბებო იყო. 20 წლის როცა გავხდი ის გარდაიცვალა მისი გაქურდვა ცადეს და შემთხვევით შემოაკვდათ
მკვლელბი ნაპოვნია თითის ანაბეჭდით მარა ბებოს სხეულს ისევ ვერ იპოვეს.
- აცივდა - ჩავიჩურჩულე და მოაჯირიდან ჩამოვედი
სახურავზე ამოსასვლელი კარი იღება და ვიღაც ამოდის, კიარადა ანგრევს აქაურობას, ხშირად სუნთქავს. ისევ მოაჯირთან ვდგები და ვარსკვლწვებს ვუყურებ
- გადახტომას აპირებ? - ისმის უცნობი ბიჭის რბილი ხმა
- არა
- მაშინ ჩამოდი
- აქ თავს კარგად ვგრძნობ
მძიმე და თან სწრაფი ნაბიჯების ხმა ისმის, ვხვდები რომ ჩემსკენ მოიწევს მოაჯირზე ამოდის ისე როგორც მე ვარ და მეუბნება
- აქედან თუ გადახტები უკან გამოგყვები აჯობებს შემდეგ ფრთები გაშალო და სიკვდილის უფლება არ მომცე
მას გავხედე, წინ იყურებოდა და რაღაცას თვალმოჭუტული აკვირდებოდა. მის სახეს კარგად ვერ ვხედავდი სიბნელის გამო მაგრამ ეტყობა სიმპატიურია
- არ ვაპირებ გადახტომას
მოაჯირიდან ჩამოვხტი და სიარული დავიწყე
- რამეს ეძებ?
- არა
- ნერვოზიანივით დადიხარ!
- თუ არ მოგწონს წადი
- არა აქ კარგად ვგრძნობ თავს
- მაშინ ყურადღებას ნუ მაქცევ
- გათამამებული მამიკოს გოგონა
