Because of you

Chapter 3

--

As I heard the truth ay lumabas agad ako nang building na iyon. Ayoko. Ayoko na. Ayoko nang marinig ang mga kasinungalinan niya! Tama na.

Mabilis kong pinatakbo ang sasakyan ko. Niloko niya ako. Wala akong nagawa kundi ang umiyak habang patuloy na tumatakbo ang sasakyan ko. Hindi pa ako nakuntento at mas lalo ko pa iyong binilisan.

Sinakripisyo ko ang kaligayahan at pagmamahal ko pero Nabuhay lang pala ako sa isang kasinungalingan. Naniwala ako na He deserves someone better. Pero hindi.

All i ever wanted was to make her happy pero anong ginawa ko. Iniwan ko lang siya. I blame myself for not fighting for her. Kasalanan ko lahat. I must trust her.

I drove as fas as i can. I don't know where to go. Wala na ako. Walang wala na. Isinuko ko na ang mundo ko. There's nothing left with me.

Nabali lamang ang pagiisip ko nang masilaw ako nang isang napakaliwanag na ilaw galing sa isang 6 wheeler track. I lost control of my car. Nagpagewang gewang ako sa daan hanggang sa nabangga ako sa poste.

Nabasag ang salamin nang sasakyan ko at ganun na lamang ang pagkakagulat ko nang may makita akong dugo. Unti unti ay nakaramdam na ako nang pagkahilo na tila ba umiikot ang paningin ko. As i closed my eyes I look up in the clear blue sky and whispered "Mahal na Mahal kita Miles. I'm sorry." After that. Everything went black.

--

Liam's POV

I kept dreaming of that incident again and again. Maybe it's part of my past that i can't remember. Minsan tuloy ay naiisip ko kung may mga tao ba akong hindi dpat makalimutan. I still wonder what happened that day before the accident. I also asked my cousin about it pero kailanman ay hindi siya nagtangkang magopen sakin about dun. She will just change the topic kapag alam nyang dun pupunta ang usapan namin.

Pauwi na sana kami nila pinsan Anna galing sa park nang biglang nagutom ang inaanak ko. Kayat pumunta muna kami sa isang fastfood para kumain.

"Ninong! Ninong Liam! Look! Will you buy me that one? I want that toy tito!" Pagrereklamo sakin nang pamangkin ko. Doon ay napangiti ako. I really love kids. I really do. Kaya ganon na lamang ang pagsspoiled ko sa inaanak kong to. Actually i kindaa see myself in him. Ganyang ganyan din kasi ako nung bata ako. Demanding at makulit.

"Okay. But first you just gotta kiss Ninong muna!" Saad naman nang pinsan ko.

"Sure mom! Yun lang pala e! Maliit na bagay!" Nagulat ako sa sagot ni justin kaya napangiti nalang ako nang wala sa oras. Nagtawanan pa kami dahil sa kakulitan nang batang to. Walang sabi sabi siyang kumuha nang upuan at doon pumatong at tumayo and he kissed me sa cheeks.

"There! I did it mom. Now where's my toy?" Pabossy na utos nya. Haha manang mana talaga sakin tong inaanak ko.

Habang nasa kalagitnaan kami nang pagkain at paguusap ay nakaramdam ako nang init saking likuran. Ganoon daw kasi kapag may nagmamasid sayo or tumitingin sayo from afar mararamdaman mo daw. Agad kong hinanap kung sino. At agad nanlaki ang mata ko nang makita ko ang isang babae. Nang magtama ang mga mata namin ay agad akong nakaramdam nang kirot at bilis nang tibok nang puso. I wonder who she is. She looks so familiar to me...

---