Changbin dün gece geç yatmıştı.
Zaten uyku problemleri onu mahvediyordu.
Eline alıp telefonuna baktı
Saat 14.25
Telefonu geri kapatıp derin nefes aldı ve yataktan kalktı.
Bir kase mısır gevreği yedikten sonra hızlıca duşa girdi ve spor salonuna gitti.
Hızlıca sporunu yapmaya koyuldu.
Hırsını spordan çıkartıyordu...
Evin dönüş yolun da gördüğü kedileri sevdi bu kediler Changbin tarafından sevilmeye alışıktı.
Evine geldiğinde ilk karşıdaki parka baktı ardından ise omuz silkip evine girdi.
Hızlıca duşa girip bir şeyler hazırladı kendine.
Telefonuna bir sürü bildirim gelmişti.
Hepsi okuyucularındandı.
Onlarda alışık değildi böyle bir Changbin'e... Normalde moral veren onlara sevgisini hissettiren Changbin bir anda sevgisiz,hissiz olmuştu.
Her yorumda "Changbin nasılsın", "konuşmak ister misin? "
Gibi yorumlar vardı. Oda biliyordu bu hayatta pozitif olması gerektiğini ama yapamıyordu.
Tüm pozitifliği bir aptal yüzünde bitmişti.
Changbin bir şeyler karalamak istedi ama yapamadı sadece uyumak istedi...
Uyumak her sorunu çözmez...
Yorganın altına girip telefonundan bir şarkı açtı ardından ise uykuya bıraktı küçük bedenini...
"Özür dilerim changbin yapmamalıydım affet beni sevgilim... Seni özledim.... Hepsi bir hataydı telâfi edebilirim lütfen bırakma beni....
Sensiz nefes alamıyorum changbin
Gitme...."
Changbin kan ter içinde uyandı.
"Nefessiz kal geber"
Hızlıca atan kalbini tuttu.
"Ah Tanrım korkunç bir kâbustu..."
Changbin kendine gelmişti biraz televizyon izledi. Telefonu ile sosyal medya hesaplarına bakıyordu.
....
Gece olmuştu dışarı baktığında tüm evlerin ışığı sönüktü.
Gözünü karşıdaki parka dikmişti kimseyi göremiyordu.
Ama gene de gidecekti.
Siyah montunu giyip evden çıktı yavaş adımlarla yürüyordu.
Ay her yerleri aydınlatıyordu...
Güneş var oldukça Ay'da var olacaktı.
Changbin derin bir nefes aldı ve dünkü banka oturdu.
Dökülen yapraklar mükemmel bir tablo gibiydi...
Karşıdan gelen çocuk dikkatini çekmişti yavaş ve karışık adımlarla yürüyordu elinin tersiyle gözlerini siliyordu.
Hem ağlayıp hem gülüyordu ne tür bir hastalıktı bu?
Yada hastalık mıydı duygu patlamasımıydı.
Neydi?
Çocuk aptal gülüşü ile karşıma oturdu.
Normalde yanımda ki banka oturması gerekti.
"Seni dinlememeliydim ve dün gece ölmek için güzel bir geceydi"
Nasıl yani bu ne demek oluyordu?
"Senin o lanet sözlerini dinlememeliydim geberip gitmeliyim anladın mı!! "
"Neden? "
"Yaşamayı hak etmiyorum bugün çok güzel bir karar aldım"
"Ne kararı"
Changbin sanane sen şimdi niye soruyorsun gerzek
"Bilmem boşver önemli değil"
Çocuk oturduğu yerden zor da olsa kalktı.
"Beni unutma olur mu yada unut o kafan da ben kalmamalıyım"
"Ne unutması"
"Bay bay "
Çocuk gülerek el sallıyordu.
İçimi kaplayan bu pislik histen nefret ediyorum.
Changbin sen yarabandı değilsin kendine gel ne halt yerse yesin.
Daha iki gün tanıdığın birisi o.
Çocuk kahkahalar atarak gidiyordu. Adımları birbirine karışıyordu.
Ah! Nefret ediyorum senden Seo Changbin kendimden nefret ediyorum.
Changbin yürüyen çocuğu takip etmeye başladı.
Nereye gidiyor bu aptal!
Changbin dayanamamıştı hâlâ evine yakındı.
"Özür dilerim... "
_________________________________
Selam dostlarım
Nasılsınız?
Umarım iyisinizdir ballarım
Kendinize dikkat edin.
Üzmeyin üzülmeyin...
♡♡♡♡♡♡♡♡
