OLMAZ, OLSUN! Böyle Komşu

4. Bölüm: Bir gemiydik battık.

Sıradan bir gün değildi bugün...
Bugün babamın ölüm yıldönümüydü...

Mezarlığa doğru yola çıkmışken gözlerimde ki ağırlık beni fazlasıyla yormaya devam ediyordu.

Ailemin mezarlarının başına her gittiğimde, aslında onlar hayatta iken söyleyemediğim bir çok şeyi söylüyor olmak acı vericiydi...

Bugün yorulduğum bir günün başlangıcıydı, veya bir kitapın son sayfasıydı... Son sözcüğü okuduğunuzda içinizde oluşan bir boşluk gibiydi.

Yarım kalmışlığımın 12. Senesiydi bugün...

12 sene önce ki o simsiyah gecede hayata tutunan o küçük kız büyümüştü.

Dükkanların önünden geçerken ki yansımam bir enkaz gibiydi.
Saç ve makyaj düşünülecek bir zaman değildi şuan.
Göz altlarım mosmor, bileklerim kızarmış ve yaralanmıştı.

Mezarlıkta o ezberlediğim mezarlara baktım.
Ailemin mezarı... Bunu söylemek ne acıydı...

Kara gün 1

Ektiğim çiçekler solmuştu.

Gri bir araba yaklaştı.
İçinde ki İremnur'du. Yağmurluğunu kafasından geçirip bana baktı.

Sevinçle koşarak değil de bu sefer yavaşça hareketlenmişti.

Burukça gülümsedi.
Gülümseyemedim.

Geldi ve yavaşça omuzlarımdan tutarak beni kendine çevirdi.

Kendini tutamıyordu, sessizce ağladı.
Ağlayamadım.

Hissizleşmiş gibi sadece ailemin mezarlarına bakıyordum.

Işıklar ve tüllerle süslenmiş kocaman bir gemi gibiydik, insanları mutlu ettik ve gecenin sonunda ise sessizce battık.

Yaren Mısra,

Fırat Mısra,

Emre Mısra.

Acıyla baktım. Haberi aldığım günkü gibi sessizce, nemli gözlerle.

Gökyüzü grilenmiş, yağmur başlamıştı.

Ağladım, içim çıkana kadar ağladım... Kendimi tutamadım.

İremnur'a iyice sokularak, hıçkıra hıçkıra ağladım.

Bir kez daha acı verdi.

Kara gün 1

BÖLÜM SONU.

************************************
Bu bölüm bana canımdan çok sevdiğim, çok değer verdiğim ama kaybettiğim en yakınımı hatırlattı.

Tekrar ve tekrar seni çok özledim...

Huzur içinde uyu...