Boy Meets Evil ~Sope

HOBA

Hoseok

  Az önce ne duydum ben???

"Eskiden dansçı olduğunu biliyorum"

"Dansçı olduğunu biliyorum"

Bunu nasıl bilebilir, yıllarca kendimden bile sakladığım geçmişimi hiç birşey yokmuş gibi nasıl dillendirebilir.

Karşıma geçip yaralarımı kanattığını bilmeden nasıl oturur.

Yoongi...sevgilim... nasıl.. nasıl hiç birşey olmamış gibi konuşursun...

Nefes..nefes alamadığımı hissediyorum.

Ellerim, bedenim kontrolsüz bir şekilde titremeye başladı ne durdurabiliyorum ne konuşabiliyorum yapabildiğim tek şey birleşmiş ellerimize bakmak.

Titremelerim giderek artarken bayılmadan önce duyduğum ve gördüğüm tek şey endişeli gözlerle adımı bağıran Yoongi...

20 Dakika önce Yoongi'den

"Eskiden dansçı olduğunu biliyorum"

Dondu.

Yemin ederim gözlerimin önünde dondu kaldı.

"H-Hoseok iyi misin?"

"Bak anlıyorum şaşırdın nerden bildiğimi de merak ediyorsun Namjoon'dan öğrendim"hızla ekledim."Ama kızma Hoseok yemin ederim senin iyiliğin için anlattı. Senin için çok üzülüyor, yardım etmek istiyor."

"HOSEOK" duymadı. Ne kadar bağırırsam bağırayım ne kadar konuşursam konuşayım duymadı. Sadece birleşmiş ellerimize bakakaldı.

Ardından deli gibi titremeye başladı. Birleşmiş ellerimizden titremesinin şiddetini hissedebiliyorum.

"HOSEOK, HOSEOK KENDİNE GEL NOLUR"

Duymuyor. Gözleri.. gözleri giderek kayıyor.

Son anda bayılmadan önce tutmayı başardım.
Kucakladığım gibi arabaya götürdüm.

Hastaneye nasıl vardım Hoseok'u nasıl aldılar bilmiyorum. Hiç birşey hatırlamıyorum.

2 saat oldu Hoseok odaya alınalı tam 2 saat oldu.
Neden kimse gelip bilgi vermiyor.

"Bay Jung'un yakını siz misiniz acaba?"

Gelen sesle hemen hemşireye döndüm.

"Evet, evet benim nasıl, iyi mi? Bir şey söyleyin nolur. Nesi var?"

"Lütfen sakin olun. Bay Jung iyi sadece şoka bağlı olarak nefessiz kalmış bu da bayılmasına neden olmuş az önce uyandı zaten. Yanına gidebilirsiniz ama çok yormayın konuşmak için de zorlamayın. Geçmiş olsun."

"Teşekkürler, çok teşekkürler."

Hemşire gittikten sonra kapının önüne geldim. Kapı kolunu tuttum ama açamadım. İçerde benim yüzümden yattığını bildikçe ne bu kapıyı açabilirim ne de içeriye girip yüzüne bakabilirim.

Bir 10 dakika elim kapı kolunda,kapının önünde bekledikten sonra derin bir nefes alarak içeriye girdim. Camdan dışarıya bakan gözleri bana döndü.

Çakıldım kaldım olduğum yere ne hareket edebiliyorum ne de ona bakabiliyorum.

"Y-Yoongi g-gel"

Fısıltı gibi çıkan sesiyle yanına çağırdı beni. Herşeyin suçlusu ben olmama rağmen çağırdı beni. Buna rağmen nasıl bakmam nasıl gitmem yanına.

Yavaş ve sarsak adımlarla yanındaki koltuğa oturdum. Gözlerini benden bir an olsun ayırmadı.

"H-Hoseok ben çok özür dilerim." Gözlerimden akan yaşlara engel olamadım.