Gözlerim... Güneş'in parlak duvarlarını ona karşı kullanan Zayıf duvarlarım. Bedenim artık Duvarları ayakta tutamayacak kadar Güçsüz. Ölümüm artık bana çok yakın. Gözlerim, güneşten çaldıklarının bedelini ödeyen Gözlerim usulca kayıyor ve Çevresindeki ışığı kaybediyor. Son bir hışımla beni kolları Arasında tutan kişiye bakıyorum. Bir kaç saniye sonra cesedimi elinde tutacak kişiye. Bedenimi ceset yapan kişiye. Bedenimde kalan bir kaç damla enerjiyle cesedimin sahibinin elini tutuyorum ve diğer elimi karnıma koyuyorum. Bana korkuyla bakan adama sahada yaklaşıp "Yardım et!" Diye fısıldıyorum. Beni kendine daha çok çekip kolunu belime koyup ayağa kaldırıyor. Çevreme bakılıyorum yüzünde üzgün ifadelerle bakınan halkıma Güçsüz görünmemek için derin bir nefes Alıp konuşmaya başlıyorum. Çevremde çember oluşturan halka tekrar bakıp güç kazanıyorum.
"Bizler insan Yaşamının en büyük koruyucularıyız. Bizi tanımazlar, tanımayacaklarsa ve sizlerde onlara atalarınız yoluyla yardım etmeye devam edeceksiniz. Ancak ben gidince varisim,kızımı yanınıza almayacaksınız. Onu insan Dünyasına yollayın güvende yaşasın. Siz sadece bekleyin o zamanı gelince size gelecek ve işte o zaman benim size öğrettiklerimiz ona örteceksiniz. Onu hazırlayın düşmanlarından koruyun ve o gelinceye kadar sadece uzaktan onu koruyun. O size emanet. Sakın benimle aynı hataya düşmesine izin vermeyin."
Sözlerimin ardından son ışığımı gördüm. Güneş'i. Beni içine çekiyordu. Ve bedenim kendini serbest Bıraktı, ruhum artık Güneş'in pençelerindeydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yeraltı Bekçisi
Fantasy"Iyi ki doğdun Seher" ve alkış sesleri her tarafımı sarmıştı. Mutluydum. On dokuzuncu yaşımda çevremde Sevdiğim insanlar vardı. Annem, babam, Arkadaşlarım ve kardeşim. Beni yadırgamadan insanlarla beraberdim. Üzerinde geçenlerde çekildiğim güzel bi...
