"Bizim aramızdaki şey neydi Kocho? Arkadaşlık mı? Yoksa öylesine bir dostluk mu? Ya da aşk mıydı bizimkisi? Sahi neydi bizimkisi, her neyse bunun adını sen koy, bizimkinin ismini sen koy Kocho. "
Anime veya Mangayla hiçbir bağlantısı yoktur!!
Yere saçılan günlüğün yapraklarına uzattı bir elini Tanjiro göz yaşları damladı günlüğün yaprağına. Hepsi ağlamaktan harap olmuştu. Gök yerinden oynarmışcasına büyük bir şiddetle inledi. Gecenin karanlığını aydınlatmaya yetmişti bir gök gürültüsü. Birkaç saat sonra gelmişti herkes kendine. Tanjiro, Tomioka'nın cesedini Kelebek Konağına kadar sırtında taşımıştı. Diğerleri ona yardım etmek istiyordu ama Tanjiro onları duymuyordu bile, Kanao daha fazla dayanamadı ve bir çığlık attı, yıllardır içinde tuttuğu tüm sinir ve öfke bitmiş gitmişti bir anda rahatlamıştı sanki yılların öfkesini saklıyordu içinde her zaman suskun ezik gibi görünen Kanao ilk kez içinden gelerek bağırıyor, konuşuyordu.
Kelebek Konağına varmıştılar, Tanjiro Tomioka'nın cesedini Kocho'nun mezarının hemen yanına gömmekle meşguldü. Aoi ve Sumi diğerlerinin iyileşmesi için oda hazırlamaya koyulmuştu.
2023
Aradan aylar, yıllar geçmiş herkes eski neşesine kavuşmuş bir şekilde hayatlarına devam ediyordu. Tanjiro eski anılarla dolu olan bir odaya kapatmıştı kendini bir sandalye çekip oturdu, durgun bir şekilde düşüncelere dalmıştı 10 yıllık bir beraberlikte sevdiği kişileri kaybetmek ona hala çok büyük bir acı veriyordu. Bir anda herşeyini kaybetmişti.
Gözüne bir defter çarptı tozlanmış, eskimiş bir defterdi. Defterin üzerindeki toza üfledi, üzerindeki yazıyı okumaya çalıştı "TomiokaGiyuu ve KochoShinobu'nun Yaprak Koleksiyonu" . Sayfaları çevirmeye başladı. Mürekkebi akmış sayfaların arasından bir zarf süzüldü yere, Tanjiro eğilip almak istedi onu ama eğilemeyecek, doğrulamayacak kadar güçsüzdü. Eğilip bakmak istedi içinde ne yazdığına neden o defterin arasında olduğuna? Kimin koyduğuna?
Kollarını hareket ettirmeyi başardı. Yerinden doğruldu eğilip zarfı aldı, zarfı açtı içerisinde arkasına tarih atılmış bir resim duruyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir anda gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Bu 2000'li yıllardan kalma bir fotoğraftı.
Zarfın içine tekrar baktı, elini uzatıp diğer fotoğrafı aldı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu fotoğrafta neredeyse 8 yıllık bir yaşanmışlık bir mucize yatıyordu.
⏤ Tomioka ve Kocho yaşasaydı şimdiye kadar evlenmişti hatta 2 tane çocukları bile olmuştu.
Kendi kendine gülümsedi Tanjiro.
Tekrar deftere baktı, elini defterin sayfalarında gezdirdi, ve daha önce fark etmediği bir boşluk fark etti. Şaşkınlıkla diğer sayfaları aradı ama hiç birini bulamadı.
⏤ Sanırım... Rüzgarın hızı ile uçup gitti diğer yapraklar. Bu devam etmem için bir işaret. Bunu devam ettirmek zorundayım sürekli ağlanıp sızlanıyorum, çok aptalım, daha önce fark etmeliydim. Hayat bana bir amaç veriyor, yaşamak için bir amaç.
Tanjiro ayağa fırladı defteri alıp odadan hızlı ve emin adımlarla çıktı.
