Chapter 2

15 3 0
                                    

Chapter 2

I woke up to an unfamiliar place, i tried to fight the urge to scream when i didn't recognized the expensive ceiling of the room where i was laid to rest.

I looked around and saw how extravagant the surroundings, nasa loob ba ako ng isang mamahaling hotel or nasa loob ng isang panaginip at hindi padin nagigising?

Napahinga ako ng malalim at dali-daling tumayo para makaalis. Fck, hindi ko nanaman alam kung nasaan ako.

Biglang bumukas ang pinto sa gawing kanan kaya napatingin kaagad ako sa parteng iyon, A sexy and fine woman wearing a japanese maid costume entered the room with her lips smiling widely at me.

“Magandang gabi binibini, gising na po pala kayo. Nagugutom kana ba?”

“Saan ang daan pauwi? Gusto ko ng umuwi, hindi kita kilala at hindi ako gutom.”

Napataas ang kilay niya dahil sa sinabi ko at biglang napahinga ng malalim, hindi ko siya pinansin at basta nalang siya nilagpasan palabas ng silid.

Alam kong sumunod siya sakin pero ipinagsalawang bahala ko nalang iyon, mas kailangan kong pag tuunan ng pansin ang bangungot na ito.

Inaalala ko ang dahilan kung paano ako napunta dito at kung sino ang maaaring nagdala saakin sa lugar na ito.

What in the oods as to why i keep on being in places where i am not familiar with? I just simply wanna go home and be with my books again.

I stopped reminiscing about the past, my jaw dropped and my eyes widened when i finally realized that i am not in a expensive hotel nor inside of a dream but i am inside of a spacious palace with a touch of gold linings in every part of the place. This is insane.

Nakatayo ako sa ika-apat at huling palapag ng palaysong ito, ang bawat parte na nadadaan ng aking mga mata ay puro mga pintong nakasarado.

A huge painting of a woman wearing a crown on her head was placed near the entrance of the staircase, A queen. It was the first thing you will notice when you get here.

A massive and costly chandelier with  crystals and warm light enveloping it was hanging in the middle part connecting on top of the ceiling and it goes down at the bottom floor, it made the place became more elegant.

“Maaari kitang samahan papunta kay signor binibini.”

“S-signor? Sino?!”

“Leave us risty, I'll take care of her.”

A cold and baritone voice had said, i looked at my back. It's the mysterious man whom i talked to before i fainted.

The mark on his forehead is not on its scarlet form anymore but rather in a yellow one.

Yumuko iyong babaeng tinawag niyang risty na kulang nalang lumuwa ang dibdib sa suot niyang japanese maid costume at mahinhin na naglakad paalis.

Tiningnan ko ang papalayong bulto niya mula ulo hanggang paa habang nakangiwi, katulong ba siya dito o bida sa role playing.

“Are you hungry?”

“Kailangan ko ng umuwi.”

“You need to eat.”

“Hindi ako nagugutom.”

Matigas kong sabi, nakipagsukatan siya ng tingin at hindi nagpatalo.

He calmly walked the distance that's separating us before stopping just an inch in front of me. He timidly shook his head, his right hand was tucked inside of his khaky shorts.

“Do you really wanna go home now?”

“Hindi kita kilala at baka hinahanap na'ko nila mama, gusto konang umuwi. Nasan ba ako? Sino ba kayo? Bakit ako nandito?”

Nangunot ang noo ko sa inis at pilit pinapakalma ang sarili sa takot na nagsisimula ng manaig, hindi ko maintindihan kung bakit nangyayari sakin ang mga bagay na ito.

Ang tanging problema ko lang last week ay kung paano hahatiin ang oras ko sa pag ri-review para sa darating na pagsusulit sa eskwelahan at ang pagbabasa ko ng kathang-isip na mga libro.

“You don't have to get scared because you're safe here and if you're worried, no, we are not holding you in captivity.”

“And? Anong purpose kung bakit ako naririto ngayon?”

“I just want to formally introduce myself to you cresivya.”

“Mukha ba akong mayaman at tingin mo may kayamanan akong pwedi ma-share sa kaharian niyo? Wala, mahirap lang kami kaya pauwiin mo na ako.”

Nakita ko kung paano siya napatiimbagang dahil sa sinabi ko, ang markang nasa noo niya ay nagkulay asul.

He murmured against the wind and a man wearing a tuxedo appeared like a flash.

Naningkit ang mga mata ko, para akong nasa loob ng isang pelikula at pakuwari ko'y naliligaw dahil sa mga nangyayaring ito.

“Yes signor?”

“Prepare the car, we'll take her home.”

Katulad ng babaeng katulong kanina, yumuko din ang lalaki bago magalang na tumango at umalis.

Tiningnan ko ang lalaki sa harapan ko, ang pagtataka ay halo-halo na.

“Sino ka ba talaga? Totoo din ba yang nasa noo mo? Ikaw ba ang may-ari ng lugar na'to?”

“Don't you know any words without including questions in each sentences that you'll say? You ask a lot.”

“Fuck you.”

“We will, But not today.”

Tumalikod siya saakin at inutusan akong sumunod sakaniya, Nang makita hindi ako nakinig ay tumigil siya at hinarap ulit ako.

“Alessio, call me by my name.”

My suspicion was right, the place was placed inside of the forest with no other sign of houses or civilization near it. I never really thought that this huge palace could exist inside of this dead forest.

I had experiences about this place but they were in books not in reality, of course.

It is nearly impossible that a normal person or even a group of people would decide to build their home in this place, these people are not normal.

Patuloy na umaandar ang kotse para ihatid ako pauwi, driver pala ang lalaking lumapit saamin kanina at siya ngayon ang nagmamaniobra ng sasakyan.

Alessio is beside me on the backseat part, he has been silent since we entered the car and i am not the usual me if i am silent.

“Ikaw ba ang may-ari ng lugar na iyon? Alam mo pakiramdam ko nasa loob ako ng isang libro ngayon, At ang lahat ng nakikita at nararanasan ko ay gawa-gawa lamang ng isang makulit na imahinasyon ng isang manunulat.”

I got his attention with what i said and he immediately looked at my direction. His eyes was now full of emotions i couldn't name, different from the reactions i got with our other encounter.

“Naaalala mo na?”

“Ang alin?”

Napahinga siya ng malalim at masuyong hinaplos ang mukha ko, nabigla ako kung gaano kalamig ang kamay niya ngunit hindi ako nag-iwas.

There is something with his cold hand that is making me want to close my eyes and feel the warmth it is offering me, opposite of the cold barrier between my warm body and his.

“Forget about it, you'll be at home before the dawn.”

***

Crepuscular-t

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: May 01, 2023 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

Taste of her reality Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon