DEVA

2.Bölüm:Sorular ve Cevaplar👼🏻🖤

Keyifli okumalar!🤍
Oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmemeniz dileğiyle.🫶🏻

👨‍👩‍👦

Berrak Karadağ'ın anlatımından...

Tavandan sarkan kocaman avize kafama düşse daha az acırdı canım muhtemelen.
Kalbimin acısı bütün acıları geride bırakıyordu.

Şu an etrafımda oturmuş karşılıklı kahkaha atan insanlar güya benim ailemdi.Beş yıldır bir an olsun gülmeyen yüzümü görmeyen,
kendi istediklerini yerine getiren bu insanlardan nefret ediyordum.

Yüzük parmağıma geçirdikleri pranga onlar için güzel bir saadetin temsilcisiydi.Benim için ise parmağımı yerinden söküp atmak isteyecek kadar canımı yakan bir kelepçeydi.

Beş yıl önce yaşasaydı beş yaşında olacak bebeğimin acısı soluğumu keserken içimden sökülüp giden yavrumun acısını benden başka kimse hatırlamıyordu.

Sağ elimi şimdi dümdüz olan karnıma bastırdığımda sol gözümden bir damla yaş akmıştı.Kimse görmeden alelacele silip biri gördü mü diye bakınırken Mirza abimle göz göze gelmiştim.Karnıma baktıktan sonra kafasını kaldırıp gözlerime bakmıştı.
Gözleriyle benden özür dilerken bunu umursamadan ona bakmayı kesmiştim.

Şimdi benden özür dilemek yerine zamanında bana yardım etselerdi şu an bunlar yaşanmayacaktı.

Bulunduğum ortama daha fazla dayanamayıp oturduğum yerden hiçbir şey demeden kalkmıştım.Arkamdan seslenselerde her zamanki gibi umursamamıştım.Beni bu hayata mahkum ettikleri günden beri günde birkaç kelimeden fazla hiçbiriyle konuşmuyordum.Seslerini duymaya dahi tahammülüm yokken bir de onlarla sohbet edemezdim.

Omuzuma bir şal aldıktan sonra bahçeye çıktım.Havanın soğuğu bedenimi titretsede içimdeki acıyı soğutmuyordu.Kapkaranlık gökyüzünde parlayan birkaç yıldıza bakarken gözlerim yeniden dolmuştu.

"Annecim,bu yıldızlardan birisi sen misin yoksa?" Minik bebeğim beni görüyor muydu?
"Seni çok özledim oğlum."

"Berrak?"

Arkamda duyduğum ses ile irkilip hızlıca arkama dönmüştüm.Mirza abim birkaç adım arkamda durmuş bana bakıyordu.Onu görmem ile tekrardan önüme döndüm.
Suskunluğum geri gelmişti.Bana bu acıyı yaşatan,yaşamama göz yuman herkese dilim kilitti.

Yanıma gelip durmuş o da benim gibi gökyüzüne bakıyordu. "Beş yıl önce sadece yeğenimi değil küçük kız kardeşimi de kaybettim ben değil mi?" Boğazımı tıkayan acı yutkunsam da geçmemişti.

"Babamın ne kadar güçlü olduğunu,onu hiçbir şeyin engelleyemeyeceğini biliyorsun Berrak.Beni,Mahir'i,Mir'i suçluyorsun.
Abilerinin sana yardım etmediğini düşünüyorsun ama öyle değil.Yapamazdık Berrak,biz babam kadar güçlü değildik.Ona engel olamazdık."

O en büyük en merhametli abimdi.Beni koruyacağını düşünmüştüm.

Yanılmıştım.

Hamile olduğumu daha benim bile ilk öğrendiğim gün babama söyleyen Mirza abimdi.

O günü dün gibi hatırlıyordum.Annemin büyük salonda bir oraya bir buraya yürüyüşü,babamın eline gelen her eşyayı yere atıp boğazı yırtılırcasına bana bağırışını,attığı tokadı,üç abimin de hiçbir şey yapmadan olanı biteni izleyişlerini...Hiç birini unutmamıştım.