DEVA

1.Bölüm:İyi Ki 👼🏻🖤

İlk bölümümüzle karşınızdayım.🪄
Keyifli okumalar!🤍
Oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmemeniz dileğiyle.🫶🏻

👨‍👩‍👦

27.02.2018

"Yalvarırım anne.Ne olursun bana bunu yapmayın.Ben sizin evladınız değil miyim?Bakın,o da benim evladım.Benim karnımda büyüdü.Nasıl bırakayım ben şimdi onu?"

Şişmiş karnıma sıkıca sarılmış karşımda duran aileme karşı direnmeye çalışıyordum.
Bebeğimi benden koparmaya çalışıyordu.

"Berrak...Berrak..." Babam ateş çıkan gözleriyle yanıma doğru yaklaşıyordu.
"Şu an yaşadığın her şeyin sorumlusu sensin."

Çaresizce anneme baktığımda buz gibi gözlerle bana bakıyordu.Tek bir kırışıklığın olmadığı suratında tek bir duygu bile yoktu.
Halimi görmüyor beni duymuyordu.

"Baba...Ne olur-"

"Kes sesini!"

Babamın bağırmasıyla irkilmiş korkuyla bir iki adım geri gitmiştim.Karnımı daha da sıkı sarıp bebeğimi olacak her şeyden korumaya çalışmıştım.

"Sana en başından o şerefsizle görüşmeyeceksin,senin evleneceğin adam belli demiştim.İki aile de sen okulunu bitir diye bekliyordu.Ama sen ne yaptın? O ne olduğu belirsiz adamdan çocuk peydahladın.
Sandın ki çocuk olursa onunla evlenirsin.
Ama hayır Berrak.O çocuktan doğar doğmaz kurtulacağız.Yaşaman gereken şeyleri yaşayacaksın."

Gözlerimden sicim gibi yaşlar inerken hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Neden bu kadar acımasızlardı?Bu kadar acımasız olmayı nasıl başarıyorlardı?

Yavaşça dizlerimin üstüne çöktüm.Şansımı bir de böyle deneyecektim.Belki merhamete gelirlerdi.Bebeğim için her şeyi yapacaktım.

"Ne olursunuz,yalvarırım!Yurt dışına yollayın beni.Hatta öldü gösterin herkese.Artık kızımız yok diyin.Gerekirse soyadımı,servetimi her şeyimi alın.Ömür boyu bir daha hiç görüşmeyelim.Ama bebeğime dokunmayın.Beni ondan ayırmayın."

Ben razıydım.Her şeyi bir çırpıda silip sadece bebeğimle yaşamaya razıydım.Zaten bana bunları yaşatarak ailem olmadıklarını göstermiş olmuşlardı.Sahipleri gibi görüyorlardı beni.Ben onların istedikleri her şeyi yapmak zorundaydım.

Ta ki anne olana kadar.Ben bir anneydim ve karnımdaki canımdan daha kıymetli hiçbir şey yoktu artık.

Babam karşımda durmuş kahkaha atıyordu şimdi.Çok komik bir şey varmış gibi. "Duydunuz mu yurt dışına yollayacakmışız bebeğiyle birlikte.Öldü bilecekmişiz.Bu senin için bir ödül olur Berrak.Ama sen yediğin bu haltın cezasını çekeceksin.Doğumuna az kaldı.Bebeğinle son günlerini iyi geçir." Dedikten sonra arkasına bile bakmadan gitmişti.

"Hayır,hayır,hayır!" Boğazım yırtılırcasına bağırırken abilerim yanıma gelmiş beni sakinleştirmeye çalışıyordu.Ama olmuyordu kalp atışlarım her geçen saniye daha da hızlanıyordu.Tam da bu sırada korkunç bir sancı kasıklarıma saplanmıştı.

"Ah!" Ellerimi karnıma sıkıca bastırırken derin nefesler almaya başlamıştım.
"Hayır annecim,hayır.Şimdi gelmek yok.Şimdi gelirsen hemen ayırırlar bizi,hayır." Bebeğimle konuşmaya çalışırken gözlerimin önünde siyah benekler oluşmaya başlamıştı.Gözlerim tamamen kapanmadan önce duyduğum son bir şey olmuştu.