Nachtwacht-Eeuwenoud

De Kennismaking

Vladimir draaide zich langzaam om in de richting van de stem. Diep vanbinnen wist hij al van wie die stem was. Hazel stond voor hem, met de sleutels in  haar hand. 'Hazel, geef me die sleutel', zei Vlad. 'Natuurlijk, maar eerst wil ik met je praten. Ga zitten', sprak Hazel op een nogal bevelende manier. Aarzelend deed Vladimir wat hem gevraagd werd. Toen hij zat nam ze plaats in de stoel tegenover hem. Hazel begon met haar verhaal: 'Zoals je nu al weet is mijn naam Hazel. Ik ben niet zo heel anders dan jij. Jij ben ook een vampier, net als ik. Ik ben 118 jaar oud en heb de laatste honderd jaar gespendeerd al zoekend naar een andere vampier. Niet één keer heb ik iemand gebeten, en als ik echt niet anders kon beet ik mezelf maar. Ik wilde andere mensen niet aandoen wat een vampier  mij ooit heeft aangedaan. Ik was dus 18 toen ik gebeten werd, en de mensen in mijn  dorp kregen al snel vermoedens dat ik een vampier was. Ik was toen al een wees, mijn ouders waren omgekomen in een brand toen ik 11 was. Dus telkens als er iets gebeurde was ik het geweest, maar het moment dat iemand zei dat ik een vampier was, organiseerden ze een klopjacht. Ik moest vluchten. Daarna zwierf ik rond, van dorp naar dorp opzoek naar een vampier. En toen begon het gevoel. Het begon heel zwak, maar hoe verder ik naar hier liep, hoe sterker het werd. Toen ik jou zag was het zo sterk dat het irritant werd...', Hazel lachte even en vervolgde toen haar verhaal: 'Ik ben hier niet om jou mensen, want dat zijn ze aangezien jij ze beschermt, pijn te doen. Ik ben hier omdat ik je hulp nodig heb. En al wil je het niet, dan kan ik nog altijd zeggen dat ik het heb geprobeerd'

Vladimir was even met stomheid geslagen. Was ze dan geen gevaar?! 'Hoe weet ik of ik je kan vertrouwen? Wat als dit een val is?', vroeg hij. 'Dan mag je een houten staak door mijn hart steken, en als jij het niet doet, doe ik het zelf', Hazel glimlachte, maar Vlad zag in haar ogen dat ze het meende.