Nachtwacht-Eeuwenoud

Het bal

Hazel draaide nog een extra rondje voor de spiegel. Ze was helemaal in de wolken met hoe ze eruit zag. Plots klopte iemand op de deur. Hazel aarzelde: 'Ja, kom maar binnen'. Vladimir deed de deur open. 'Ben je...', Vlad's stem stokte even toen hij naar haar keek: 'Klaar?'. Hij herpakte zich. Hazel bloosde een beetje: 'Ja hoor. Is het niet een beetje te veel?'. Vladimir schudde zijn hoofd, een beetje sprakeloos. Samen gingen ze de trap af naar de hal waar Keelin en Wilko al aan het wachten waren. Keelin bekeek Hazel enthousiast van boven tot beneden. Daarna deden ze de teakhouten deur open en wandelden naar binnen.

Hazel POV:

Mijn mond viel open toen ik de balzaal rondkeek. Ze was zo prachtig, sprookjesachtig. De zaal was reusachtig. Er stonden tafel langs de randen van de zaal, waar allemaal schalen vol met eten in. Fruit, koude pasta, koekjes en gebak, noem maar op... In het midden van de zaal waren mensen aan het dansen. Plots weerklonk een bons doorheen de zaal. Alle dansers keken op. Roman wandelde naar ons toe: 'Onze speciale gasten zijn aangekomen... Nu kan het bal beginnen' Rondom ons begon iedereen te klappen. Ik probeerde me zo goed mogelijk te verschuilen achter mijn vrienden. Roman leidde ons dieper de zaal in. Ik voelde me ongemakkelijk, iedereen keek naar ons. Ik stelde me voor hoe ze zich afvroegen wie ik wel niet was, dat ik zomaar bij de nachtwacht liep. Roman stopte bij een vrouw wie ik niet herkende... Ze stelde zich voor als de president. Plots begon een orkest te spelen en iedereen stelde zich op in paren. Een man kwam naar voor, duidelijk zenuwachtig, en vroeg: 'Mag ik deze dans met u?'. Ik besefte eerst niet dat hij het tegen mij had. Een beetje verbaasd antwoordde ik: 'Natuurlijk, maar ik ken hem wel niet hoor'. De mam lachte vriendelijk en verzekerde me dat het me wel zou lukken. Voordat hij me kon meetrekken beet Wilko zijn arm vast. 'Wat ben jij van plan?' 'Wilko... Gewoon even deze dans'. Wilko keek hem vijandig aan, maar liet hem doen. Later stelde de man zich voor als Gideon, een magiër. Ik dacht dat dit de leukste dag van mijn leven was, tot plots de poort weer openging en twee mensen binnenkwamen.

Niemands POV:

De hele zaal viel stil en draaide zich naar voren. Het paar schreed in de richting waar de nachtwachers en Hazel op het moment stonden. Ze hadden allebei een cape aan met de kap over hun hoofd. Toen ze ongeveer een meter voor hen stonden deden ze tegelijker tijd die kap af. Hazel snakte naar adem. Even was het muisstil, maar toen fluisterde Hazel iets: 'Jullie...JULLIE! Wat?! Tweehonderd jaarlang heb ik rondgedwaald, denkend dat jullie dood waren... Tweehonderd jaar was ik helemaal alleen. En dan net als alles beter wordt, blijkt dat jullie leven en dat jullie tweehonderd jaar tegen mij gelogen hebben. Ik was 12! En helemaal alleen! Ik miste jullie zo erg! En nu zijn jullie hier en blijkt dat jullie tweehonderd jaar lang gelogen hebben... Ik haat jullie!

Vlad POV:

Hazel leek misschien wel razend, maar ik zag dat ze vooral verdrietig was. Keelin keek naar me en ik seinde dat ze Hazel moest helpen. Keelin knike onopvallend en nam Hazels hand in de hare. Op dat ogenblik nam de onbekende vrouw een stap naar Hazel toe en wilde haar hand op Hazels' schouders leggen. Maar die zette een grote stap naar achteren. Ze had een verwilderde blik in haar ogen. De vrouw trok haar handen terug en keek Hazel even aan. De man opende zijn mond en sprak: 'Laat ons dit uitleggen... alsjeblieft' Hazel twijfelde even maar knikte toen.
De man begon zijn verhaal...

__________________________________
Hallo allemaal, ik weet het, het duurde een tijdje voordat het geschreven is, maar zoals jullie misschien al weten, had ik enkele problemen. Laat zeker weten hoe jullie het vonden en veel plezier