De spreker

02 - Benjamin

Vol opluchting was Benjamin die dag zijn appartement binnengestapt. Hij zat nu in zijn een na laatste jaar voor zijn opleiding als aardrijkskunde docent en had daarom afgelopen week vijf dagen voor de klas gestaan als stage en was gaan twijfelen waarom hij dit ook alweer deed.

"Hey man," Begroette zijn huisgenoot Laurens hem. Benjamin zette zijn rugzak neer onder de kapstok om vervolgens op de bank neer te ploffen.

"Wat een week was dat me," Beantwoordde hij hem. "Je weet welke dag het is vandaag nietwaar?" Vroeg Laurens. Als antwoord knikte Benjamin en wierp snel een blik op de klok.

"Na het eten ben ik weg."

Toen Benjamin tegen achten het café binnenkwam waar hij zich wekelijks bevond kwam de betrouwbare warmte hem tegemoet. Zijn ogen schoten naar de hoge tafel tegen het raam waar hij vanaf achter een meisje met lang blond haar zag zitten. Hij fronste. Normaal zat daar bijna nooit iemand en laat zij nou precies op de plek zijn gaan zitten waar hij altijd zat.

"Ik kom zo bij je." Hoorde hij ineens. Hij zag de barman, Thimo, langs hem lopen met een dienblad in zijn handen. Benjamin volgde hem en zag hem het neerzetten bij het meisje.

Glimlachend liep hij naar de bar. "Hetzelfde als altijd." Zei hij tegen Thimo die weer plaats had genomen op zijn werkplek. In een mum van tijd werd een pilsje voor hem neergezet, hij schoof het geld in ruil naar voren en wuifde het wisselgeld af. Als je ergens zo vaak komt mag je best wel eens een fooitje geven.

Met het glas in zijn hand nam hij plaats op de stoelen, een aantal naast het meisje. Terwijl hij een slok nam, nam hij de kans haar even te bestuderen. Blond haar wat tot halverwege haar rug viel, grote blauwe ogen die de straat bestudeerde alsof ze het nog nooit eerder in haar leven had gezien. Ondanks dat ze zat kon Benjamin inschatten dat hij wel zeker anderhalve kop boven haar uit zou steken, hij was niet voor niks bijna altijd de langste van de klas.

Haar gegiechel onderbrak zijn gedachtes toen ze moest lachen om een jongen die viel op straat. Uiteraard zag hij dit als een gelegenheid een woord met haar te wisselen.

"Je weet dat ze jou ook kunnen zien?" Vroeg hij.

Betrapt keek ze zijn kant op en hij hield een moment zijn adem in toen haar ogen recht in die van hem keken. Ze was kort samengevat adembenemend mooi. Snel keek ze weg van hem, alsof hij haar had geïntimideerd.

"Ja," Knikte ze toen. Haar ronde gezichtje wat hem deed denken aan een popje wat hij ooit in de kamer van zijn oma had zien staan draaide zich naar hem toe met een glimlach. "Ja dat weet ik," Vervolgde ze zichzelf.

Even stond hij met zijn mond vol tanden door de straling van haar glimlach. Snel nam hij een slok van zijn biertje zodat hij weer wat extra moed kreeg.

"Ik heb je nog nooit eerder gezien hier, kan dat kloppen?"

Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Wat is dat nou voor een vraag? Je ziet een prachtig meisje en in plaats van je netjes voor te stellen vraag je dat. "Ik ontdekte net pas dat het hier zat. Het is dus helemaal niet vreemd dat je dat denkt." Antwoordde het meisje. Benjamin kon een glimlach niet onderdrukken toen hij de zuiverheid van haar stem hoorde. Snel vestigde hij zijn blik weer terug op de straat.

Zeg iets Benjamin.

"Ik ben hier wekelijks," Zei hij toen. Het beste wat hij kon bedenken was haar mededelen dat hij hier wekelijks te vinden was. Want misschien zou zij nu ook wel elke week komen. Wat er om ging in Benjamins hoofd was te veel. Er was ook geen kans dat hij zijn hoofd nu zou afwijken van de straat als hij zijn zin vervolgde. "Als je hier al eens eerder was geweest op een vrijdag had ik je we opgemerkt."