De spreker

04 - Benjamin

Uiteraard was Laurens zijn code rood slechts dat hij zijn avondeten had laten aanbranden en geen idee had hoe het brandalarm werkte en de brandweer al onderweg was. Diep vanbinnen was Benjamin woest geworden op hem. Wat moest June wel niet denken van een jongen die zomaar weggaat? Helaas kon hij zijn woede niet uiten op Laurens. Voorlopig wilde hij niemand vertellen over June. Niet totdat hij haar beter had leren kennen. Wacht. Zou hij haar überhaupt ooit nog wel tegenkomen? 

De hele week was als een waas aan Benjamin voorbij gegaan. Zijn stagebegeleider op het Amsterdams Lyceum was een enkele keer boos geworden omdat hij er gewoon echt niet bij was met zijn gedachten.  

De vragen die leerlingen hem stelde kon hij niet beantwoorden. Hij had genoeg aan zijn hoofd. 

Toen hij op donderdag voor de tweede keer een preek ontving van zijn begeleider werd Benjamin iets duidelijk. Zijn gedachte zaten bij het meisje uit het café. Het meisje met de prachtige blonde haren, de vrolijke blauwe ogen, de stralende lach. Opnieuw kreeg hij het beeld van haar lichaam voor zich. Het lichaam wat van hem wegliep toen ze naar het toilet ging. Het lichaam wat hij zich al eens eerder had voorgesteld toen hij zich 's nachts in bed bevond.

Benjamin sloeg zichzelf in zijn gezicht.

Dit kon niet. Hij kende dit meisje niet eens en je moest eens zien wat ze met hem deed. 

Hij verlangde naar haar. Verlangend naar haar lach en haar fluwelen stem. Alsof hij haar nodig had. 

Het was een kort gesprek geweest. Mogelijk een van de kortste gesprekken die Benjamin met een meisje had gehad waar hij werkelijk een gesprek mee wilde. Hij wilde meer. Hij wilde haar horen praten over haar leven. June Merrill. Sinds het was Benjamin nooit meer zo bezig geweest met een meisje, een vrouw, het andere geslacht. Wat zij deed, dat was ongelooflijk. Ondanks dat hij haar pas zo kort kende.

Was het niet raar als jongen? Was hij nu niet een pussy, een watje, misschien zelfs een beetje homo. Hij verloor zijn gedachtes aan een meisje wat hij enkel gezien had. Zijn week was eraan verloren gegaan. De andere docenten in de docentenkamer hadden hem gevraagd of hij niet oververmoeid was van zijn stage. 

Oververmoeid, ja. Van mijn stage, nee. Van het meisje wat al zes dagen door mijn gedachten spookt.

Toen was het eindelijk zover. Het was vrijdag. Benjamin was voor zijn wekker wakker geworden. Zijn bed uit gevlogen. Hij was klaar voor de dag. 

Eigenlijk meer klaar voor de avond.

Iedereen op school keek hem aan. Zijn vrolijkheid beïnvloedde iedereen. Zijn lach straalde door het gebouw. Diezelfde docenten als de dag ervoor grapte over hoe hij op tijd was gaan slapen en nu dus wel genoeg energie had. 

Tot zijn geluk hadden veel van zijn klassen een toets vandaag. Zenuwachtig zat Benjamin dan in stilte te kijken naar de klok. Hoe de wijzers voorbij tikte, net zolang tot er weer een bel door het gebouw schal. 

"Meneer, u leidt mij af," Had een leerling gezegd. Ja, June leidt mij af.

Na zes bellen, lange pauzes en saaie toetsen was dan eindelijk zijn dag voorbij. Zo casual mogelijk verliet hij het gebouw snel om op weg te gaan naar zijn appartement. 

"Wat ben jij vroeg," Zei Laurens toen Benjamin naast hem neerplofte op de bank. Hij haalde nonchalant zijn schouders op. "Ach, we waren iets eerder klaar."

"Hoe laat ga je weg vanavond?"

Hij keek naar de klok en voelde zich gelijk teleurgesteld toen hij zag dat het pas half vijf was. Vorige week was hij rond achten gegaan, dat zou vandaag wel weer moeten. Straks dacht zij dat ze vanavond iets eerder ging? Ze zag er moe uit vorige week. Benjamin kon het zich niet veroorloven haar mis te lopen vanavond. Niet na zo'n strijdvolle week.