If my dream comes true

5) De waarheid

Pov: Johanna

Ik hoor de bel gaan. Niet een keer maar de hele tijd. "Pff tegenwoordig hebben mensen echt geen geduld meer." Ik ren naar beneden en open de deur. Ik word opslag warm van binnen. Daar staat Mike met zijn helblauwe ogen, zijn messy haar, en gespierd lichaam. Maar als ik beter in die prachtige ogen van hem kijk zie in een vreemde mengeling van gevoelens: moe, verbaast, bang,... "WOW, wat heb jij net meegemaakt? Kom binnen" zeg ik opgetogen. Eerst lijkt hij te twijfelen maar dan gaat hij toch naar binnen. "Kunnen we anders even naar je kamer gaan? Ik moet met je praten." Zijn stem klinkt rouw. Zo heb ik hem nog nooit gehoord. "Tuurlijk" Eenmaal in de kamer aangekomen ploft hij in mijn bed. En daar zit hij dan met zijn handen voor zijn ogen. Ik ga naast hem zitten en leg mijn hand op zijn schouder.

"Wat is er schat?" vraag ik voorzichtig.

"Noem mij niet zo."

"Wow, Mike wat heb jij vandaag?"

"Wat heb ik vandaag?!?", nu word hij boos. Hij veert recht en het vuur spat uit zijn ogen. "Weet je al wat er vandaag is gebeurd. Er stopte een ambulance voor het huis van Lisa. En weet jij waarom? Omdat er hier iemand haar arm uit de kom heeft geshot!"

Ik schrik me rot. En dat komt niet alleen omdat Mike weet dat we haar slaan.

"Mike, het was nooit de bedoeling om..."

"Om wat Johanna? Om haar arm uit de kom te shotten? Wat was dan wel de bedoeling."

De tranen prikken in mijn ogen. Ik weet zelf eigenlijk geen antwoord om die vraag dus zwijg ik maar. De krop in mijn keel wordt als maar groter.

"Johanna je hebt haar leven verpest om een stomme kus en ik heb heel veel spijt dat ik die haar ooit gegeven heb."

Mijn tranen stoppen met stromen. De klok stopt met tikken. Ik hoor de auto's op straat niet meer net zoals Mike die me maar blijft dinges verwijten. "...en ik heb heel veel spijt dat ik die haar ooit gegeven heb." De zin blijft maar door mijn hoofd suizen. Ze had al die tijd gelijk. Ze was al die tijd de beste vriendin gebleven op de wereld en ik heb het verpest. Met een klap beland ik weer in de werkelijkheid.

"Het is uit Johanna. Ik wil niets meer met je te maken hebben."

"Nee, Mike asjeblieft", mijn stem klonk schor, hopeloos en verdrietig.

"Je jaagt iedereen van je weg Johanna. Je bent veranderd. Je bent niet meer het meisje bij het meer. En zelfs als je haar terug wordt zal er niets veranderen. Je hebt het kapot gemaakt. Je hebt alles kapot gemaakt en het is jouw schuld dat het nooit meer zo zal zijn als vroeger. Nooit meer zoals bij het meer."

Hij laat iets vallen en gaat weg. Hij laat mij alleen met al mijn verdriet. In de verte hoor ik zijn fietsbanden over de oprit gieren. Wanneer ik weer kan kijken door al mijn tranen door zie ik voor mij een foto. Het is niet zomaar een foto, het is een foto met 4 jongeren op. Met hun handen vormen ze het woord LOVE. De jongeren maakte deze foto bij het meer om hun vriendschap de bezegelen. Ze beloofden elkaar plechtig dat wat er ook gebeurd dat ze vrienden zouden blijven. Voor mij ligt niet zomaar een foto. Voor mij ligt de legendarische foto. En het zal nooit meer zo zijn als op die foto.

Het is weer verlengd weekend. Een perfecte tijd om een hoofdstuk voor jullie te schrijven. Laat in de reactie achter wat je er van vond. Zo weet ik of ik goed bezig ben of niet. Het ik ook fijn om te weten wie je boek zoal leest. Als je mijn boek goed vindt kun je ook altijd stemmen. Thx voor het lezen!!!