If my dream comes true

4) Pain

Toen ik naar hem keek zag ik dat ook hij het even moeilijk kreeg. Maar zo snel als het gekomen was, was het ook weer verdwenen. Hij legde zijn arm over mijn schouders om mij te troosten. Maar net wanneer hij een kneepje in mijn rechterschouder geeft schiet er een enorme pijn door. Ik krimp in elkaar en grijp met mijn hand naar mijn schouder. Het voelt net aan alsof er 100 naalden tegelijkertijd erin geprikt worden. De tranen prikken voor de zoveelste keer deze dag in mijn ogen maar deze keer laat ik ze gewoon stromen. De hevige pijn verminderd maar niet. Mike kijk me bezorgd aan. "Lisa, wat gebeurd er." De pijn verminderd iets. Ik probeer terug recht te gaan zitten zonder mijn schouder te bewegen. "Lisa is het goed dat ik naar je schouder kijk?" Ik knik. Meer kan ik op het moment niet uitbrengen. Hij tikt heel voorzichtig mijn mouw van mijn T-shirt op. "WOW" hoor ik hem zeggen. Met een ruk draai ik mijn hoofd om om ook te kijken maar dat had ik beter niet gedaan. Tijdens de hevige beweging stoot mijn schouder tegen de bank. De naalden begonnen weer te prikken net als de tranen in mijn ogen. Zonder dat ik doorheb dat hij ooit weg was geweest komt Mike terug met een ijspak en een handdoek. Voorzichtig legt hij het op mijn schouder. De naalden beginnen weer te prikken maar ondertussen ben ik er wel min of meer aan gewend geraakt.

"Dit ziet er niet goed uit" weet hij uit te brengen.

"Wat is er dan?" Ik schrik van mijn eigen stem. Hij klonk zo gebroken en wanhopig.

"Je schouder is helemaal opgezwollen en rood." Weer wil ik kijken maar deze keer doe ik het voorzichtig. En inderdaad, beter had hij het niet kunnen verwoorden. Mike pakt zijn gsm en toetst een nummer in.

"Wie bel je?" vraag ik.

"De ziekenwagen." Ik schrok van zijn antwoord.

"Is dat wel echt nodig?"

"Lisa, je schouder is waarschijnlijk uit de kom. Hij moet er zo snel mogelijk weer in geplaatst worden."

Na zijn telefoontje gaan we zo voorzicht mogelijk in de deuropening zitten. Blijkbaar had de dokter dat aan de telefoon gevraagd.

"Hoe is het gebeurd denk je?"

"Wat? Mijn schouder?"

"Ja."

"Gisteren toen school gedaan was ging ik naar de fietsenstalling op naar huis te gaan. Net toen ik op mijn fiets wou gaan zitten om naar de schoolpoort te fietsen kwam Johanna langs. Ze duwde me op de grond met de boodschap dat ik uit de weg moest gaan. Ik belande redelijk hard op mijn schouder. Maar op dat moment had ik echt niet door dat het ernstig was. Ja, ik hoorde wel een klik maar mijn schouder deed geen pijn. Er bleef enkel een zeurend gevoel achter."

"Ik denk dat het toen al gedeeltelijk uit de kom was", zei Mike.

"Hoe weet je dat?"

"Mijn broer heeft het ook al meegemaakt. Hij viel op zijn schouder, hoorde een klik maar verder niets ernstig. Maar toen hij ging volleyballen maakte hij een hevige bewegingen en schoot zijn schouder volledig uit de kom. Maar het is nu weer in orde hoor."

"Mike?"

"Ja, wat is er Lisa"

"Ik ben eerlijk geweest over het pesten. Nu wil ik dat jij eerlijk bent. Waarom heb je haar de waarheid niet verteld?" Ik zie in zijn ogen dat hij de vraag wel had verwacht maar toch leek hij verrast.

"Ik denk dat ik bang was."

"Bang voor Johanna of voor hoe ik op je kus zou reageren." Eindelijk kijkt hij me weer aan.

"Voor jullie alle twee." In zijn ogen zie ik dat hij zoveel spijt heeft dat ik BIJNA vergeet wat hij heeft gedaan.

"Ik wou haar al lang de waarheid vertellen. Maar ik vond de moed er altijd niet voor. Ik wist ook niet dat het pesten zo erg was. Ander had ik het haar al lang gezegd. Echt waar Lisa, je moet me geloven."

"Ik geloof je wel", zeg ik geruststellend," maar ik begrijp nog altijd niet waarom je gelogen hebt."

Met een hels lawaai komt de ziekenwagen aan en maakt een einde aan ons gesprek.

Weer een nieuw hoofdstuk. Enjoy It!