If my dream comes true

3) Mike

Eenmaal thuis aangekomen plof ik in mijn bed. Ik kan maar niet vergeten wat Johanna had gezegd. "Ik zou nu al bang zij voor morgen." Wat bedoelt ze daar nu mee? Opeens gaat de bel. Ik schrik op uit mijn gedachten en snel naar beneden. Ik doe de deur open en daar staat... MIKE? Ik geloof mijn eigen ogen niet. Wat doet hij nu hier? Snel klap ik de deur weer dicht. Waar ik nu absoluut geen zin in heb is om met hem te praten. Maar zo gemakkelijk geeft hij niet op. Hij  blijft maar bellen tot ik er helemaal gek van word. Ik ren terug naar de deur.

"Wat?!?" snauw ik hem toe.

"Euhmm, ben je alleen thuis?"

"Wat gaat jou dat aan?"

Net wanneer ik de deur weer in zijn gezicht wil gooien komt hij naar voor en nodigt zichzelf uit.

"Lisa, ik wil met je praten."

"Ga mijn huis uit Mike."

"Maar..."

"Maar wat," onderbreek ik hem," dacht je nu echt dat ik zin zou hebben om met jou te praten. Dat ik het je vergeven heb. Ik word elke dag gepest en in elkaar geslagen. Ik ben mijn BFF kwijt. Iedereen haat mij op school en dat allemaal omdat jij te laf was om de waarheid te zeggen." Ik was echt woest geworden toen ik dat zei. De tranen prikken in mij ogen maar ik wil niet toegeven aan mijn verdriet. Niet bij hem.

"Word je echt in elkaar geslagen?" vraag hij plots. Ik knik. Wat maakt het uit of hij het nu weet of niet. Dat hij zich maar lekker schuldig voelt. Maar in zijn helblauwe ogen zie ik iets wat mij opslag minder boos maakt: medelijden.

"Dit moet echt stoppen." mompelt hij in zich zelf. "Dit kan gewoon niet langer doorgaan."

Ik word opslag blij wanneer ik dit hoor. Eindelijk is er iemand die mij begrijpt. Iemand die er net zo over denkt als ik.

"Wil je wat drinken?" hoor ik mezelf vragen.

"graag."

Ik ga naar de keuken en schenk voor ons allebei een glas water in. Wanneer ik terug kom zie ik dat hij een foto vast heeft.

"Heb je die nog steeds? Ik dacht na als wat er gebeurd is dat je die wel had verbrand ofzo." Ik moest lachen. Het voel goed om weer een vriend te hebben. Alé, iemand die je te minsten behandeld als een gelijke. Ik ga naast hem zitten. En daar, in zijn handen heeft hij de legendarische foto vast. Het is een foto van mij, Mike, Johanna en Thomas (een vriend van voor het pesten). Het eerste middelbaar was gedaan en omdat te vieren zijn we met zen alle naar de vijver gegaan. Het was er toen zo leuk. Een van de leukste herinneringen die ik heb. Om onze vriendschap te bezegelen maakten we deze foto. We hadden elkaar plechtig belooft om voor altijd vrienden te blijven. Spijtig genoeg is dat anders uitgelopen.

"Ja. Altijd als ik hier naar kijk denk ik terug aan die mooie tijd die we samen hadden. Die we nog steeds konden hebben als Johanna niet op je verliefd werd. Weet je Mike, ik zie haar nog steeds als dat meisje op de foto. Hoe vaak ze me mag shotten of me doen laten wenen, ze zal altijd dat meisje blijven.

"Lisa, jij bent echt de beste vriendin ooit. En op een dag zal ook zij dat inzie." Ik weet dat het bedoelt was om me op te beuren maar het had eerder het omgekeerd effect. Er ontstond een krop in mijn keel die ik maar niet weg kreeg. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. De tranen begonnen weer te pikken in mij ogen maar ik beet ze weg. "Ik denk dat ze het nooit zal inzien Mike. En als ze dat zou doen is er toch te veel gebeurt om weer vriendinnen te worden. Het zal nooit meer zo zijn als op de foto."

Srry voor het lang wachten maar hier is EIN-DE-LIJK een nieuw hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het tof vinden