Selam<3
Pek istediğim gibi ilerlemesede, bu kurguyu yazarken mutlu oluyorum. Umarım beğeniyorsunuzdur. Yorum yapmayı ve beğenmeyi unutmayın lütfen. Şimdiden teşekkür ederim. ♡
Küçükken korktuğum karanlık, ben büyüdükçe beni içine hapsetti. Karanlığın ta kendisi oldum şimdi.
Hava birden bozmuştu. Daha yoldayken yağmur hafiften yüzünü göstermişti. Ahsen'le koşarak eve doğru ilerliyorduk. Gözüm yolda olsada aklım hayla ağacın arkasındaki, benden yardım isteyen kişideydi. Kimdi o, beni nerden tanıyordu? Benden neden yardım istiyordu? En korkutucusu ise neden onu bir tek ben görmüştüm, neden Ahsen onun sesini duymamıştı?
Aklımda ki sorular oldukça strese koymuştu beni, düşünüyordum ama düşünemiyordum, kafam oldukça karışıktı. Hızlı olmam gerekiyordu. Ahsen'nin dikkatini çekmeden oraya tekar dönmeliydim. Tam bunları düşünürken birden kolumun sertçe tutulduğunu hissettim.
"İzel! Az kalsın araba çarpıyordu kızım, dikkat etsene."
"Dalmışım."
"Belli oluyor. O kadar kafana takma, disiplin falan vermezler." Keşke takıldığım şey disiplin olsaydı, ona bile razıydım.
"Bize gelsene otururuz biraz."
"Yok eve gideyim. Annem dedemlere gideceğimizi söyledi, bekletmeyeyim onu."
"Tamam gitmezsen gel bize ya da beni ara ben geleyim. Tamam mı?"
"Tamam, hadi dikkat et." Ahsen evine doğru ilerlerken dikkat çekmemek için bizim eve doğru ilerledim. Ahsen eve girdikten sonra parka gidecektim ve kim olduğuna bakacaktım.
Ahsen'in eve girdiğine emin okuduktan sonra koşarak geldiğimiz yoldan tekrar geçerek parka doğru ilerledim. Yağmur şiddetini artırmıştı. Aldırmadan koşmaya devam ettim. O sırada telefonumun çaldığı için durdum. Arayan annemdi, kesin yine kızacaktı.
"Alo."
"İzel nerdesin kızım, seni bekliyoruz."
"Anne kırtasiyeye uğramam gerekti, şimdi ordayım. Siz gidin, beni beklemeyin."
"Kızım olmaz. Her defasında gelmiyorsun bizimle deden giller üzülüyorlar. Hadi çabuk ol bekliyoruz seni."
"Anne işim uzun sürer beklemeyin dedim, ben gelirim çıktığımda."
"Kızım yağmur yağıyor nasıl geleceksin?"
O an üstüme baktım, resmen kuru kalan bir yerim yoktu.
"Taksiye atlar gelirim, neyse anne hadi kapat adam beni bekliyor, öptüm."
Annemin cevabını beklemeden üstüne kapattım. Bekleyemezdim daha. Kalbim bir değişik atıyordu. Sanki tanıdığım biri, canımdan biri beni bekliyordu. Hızlıca koşmaya devam ettim. Parkın girişine geldiğimde birden durdum. Emin değildim, başıma her şey gelebilirdi. Belki okuldan biri bu şakayı yapıyordu, belki Duru'nun işiydi bu. O an düşünürken birinin bana seslendiğini duydum. Bu o sesti. Yine bana sesleniyordu. Etrafıma bakındım. O ağaca baktığımda onun orda olduğunu gördüm. Hayla ordaydı. Etrafıma baktım, olurda bir şey olursa yardım isteyeceğim biri var mı diye. Tek bir kişi bile yoktu. Kim bu yağmurlu hava da dışarda olurdu ki.
