~4~

11 1 3
                                    

මේසය පුරා විසිරුන ලේඛන දෙස සහ එම ලේඛන වල ගිලී සිටින මැදි වයස් කඩවසම් මිනිසා දෙස අනුජ බලා සිටියේ මිශ්‍ර වූ හැගීම් සහිතවය....කල්පනා ලොවක තනි වී සිටි අනුජ පියවි ලොවට පැමිණියේ ගැඹුරු හඬකිනි.....

"අනුජ??"

"Sir?"

"ඇයි? MR.අරුණ Call කරාද??"

"අහ් ඔව් සර් but අරුණ සර් නෙවෙයි call කරේ එයාගෙ assistant...අරුණ සර් හෙට උදේ 11 වෙද්දි office එකට එන්නම් කිව්ව සර්"

"Ah okay, anything else??"

"Sir lunch එක??"

"අද ඕනෙ නෑ...වෙලාවක් නෑ"

"මං sirට කෑම එකක් ගෙනත් දෙන්නද?"

"ඕනෙ නෑ අනුජ ඔයාල lunch එක ගන්න ගිහිල්ල දැං"

නැවතත් තම රාජකාරියට ගිය ජයරත්න එය නැවැත්වීමට තීරණය කරේ තවමත් තම සේවකයා කාර්යාලයෙන් පිටත් නොවූ බව දැනුන නිසාය....අනුජ තමා  දෙස දෙගඩියාවෙන් මෙන්  බලාසිටිනවා ඔහු දුටුවේය....

"ඇයි අනුජ මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක්ද?"

"අහ්....නෑ මේ මං....ම....ං...මේ ස...ර්"

"කියන්න අනුජ මොකද්ද ප්‍රශ්නෙ?"

" අනේ නෑ සර් ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි....අපේ අම්ම අද කෑම දෙකක් දුන්නා උදේටත් එක්ක...මට උදේට කන්න බැරි උනා...ඉතින් කෑම දෙකක් තියන නිසා සර්ට ඒක දෙන්නද කියලා මං මේ........"

ඔලුව කසමින් බිම බලා සිටින තරුණයා දෙස ජයරත්න වශී වූවාක් මෙන් බලාසිටියේ ඔහුට මෙම තරුණයා දුටු විට ඔහුගේ සුන්දර නමුත් නීරස  මතකයන් එකිනෙක මතකයට නැගෙන නිසාය....ජයරත්නට එයට හේතුව තවමත් සිතා ගත නොහැකිය....තමාගෙ ජීවිතයට ඇයට සමාන කිරීමට හැකි කිසිවෙකු ඔහුට හමු වී නැත, හමුවන්නේ ද නැත ඔහුට එය විශ්වාසය....එසේනම් මේ අහිංසක තරුණයා දුටු විට පමණක් මේසේ වන්නේ ඇයිද??

__________________________________

තමා දෙස ඇසිපිය නොහෙලා බලා සිටින මිනිසා දුටු විට අනුජගේ මුඛයේ කෙල සිදුනි....

*ආහ් ගොං අලියා මොකටද තමුසෙ ඇහුවේ එහෙම එකක්...මං කිව්වා තමුසෙට...දැං ඉතින් කන පිරෙන්න අහගන්න පුලුවන්...හරිනේ අමාරුව*

Eternal ✨️Where stories live. Discover now