SUFFER

3

Pak

Isang malakas agad na sampal ang nakuha ko pag pasok palang namin sa basement.

"Ang lakas nang loob mo ipahiya ako sa business partner ko"

Yun agad ang sinabi sakin nang sted dad ko habang si mama galit na galit naka tingin sakin. Randam ko ang pagmanhid nang kaliwang pisngi ko sa lakas nang sampal.

"T-Tito siya po na un.."

Hindi ko na natapos sasabihin ko nang hinila niya ako sa may kama sa basement at tinali ang mga paa at kamay ko, habang nag mamaka awa akong naka tingin kay mommy na walang kahit emosyon nakikita.

Napansin kung may kinuha si tito na mga gamit na parang pang dentists, una niya kinuha ang C shape para bumuka ang bibig ko, nag pumiglas ako nang sikohin ni tito ang tiyan ko, kaya namimilipit ako sa sakit. Sunod naman niya kinuha ang dental nippers at binunutan ako nang ngipin sa dulo na hindi gumagamit nang anesthesia.

"AHHHHHH, PLE-A-SE, STOPPP"

"Pleasee Po!!!

"PLEASEE!!! PATAYIN NYO NA LANG AKOOOO!!"

Binunut nang sted dad ko ang dulo nang ngipin ko, Subrang sakit. Tanging iyak at sigaw ko nanaman ang naririnig sa basement. Isang ngipin yung binunut niya pero napaka sakit non lalo na kung walang anesthesia.

"Yan, para mag tanda kang hayop na bata ka"

Sabay hagis nang mga ginamit niya pag bunot nang ngipin ko. Tinangal na ni mommy ang tali sa kamay at paa ko at iniwan na nila ako dito sa basement. Habang ako namimilipit pa sa sakit nang ngipin ko na dumudugo at nang katawan ko.

Bumalik ako sa kwarto ko dahil mag 1 nang hating gabi at gusto ko nang mag pahinga. Umiiyak ako habang patungo sa kwarto ko.

Hindi ko alam gagawin ang hina-hina ko. Ito na ba ang kapalaran ko? Sa loob nang 7 yrs tanging pasakit lang nararamdaman ko walang arw na hindi lumalabas ang luha ko, kahit sa school wala akong kaibigan dahil weird at ang creepy ko daw.

Gusto ko na mamatay subrang sakit nang katawan ko nang ulo ko, i'm physically  and mentally  tired. If 2nd life exists, pinag dadasal ko na sana hindi na ako buhayin ulit dahil sakit lang ang mararamdaman dito sa mundo to, wala na ba talaga akong karapatan sumaya?

Bakit sa dinami daming tao sa mundo ako pa, ako pa ang nakaka experience nito, yung torture na kahit kailan hindi ko hiling na kahit kailan hindi ko gusto maranasan.

Hindi ko namalayan na nakatulog na ako kagabi na hindi man lang nag palit nang damit dahil may dugo pa ang damit ko galing sa nabunot na ngipin at yung mga sugat ko na galing sa latigo na may natuyo dugo.

Nag ayos na ako at naligo para maipag luto ko na sila nang breakfast at maka pag linis, gutom na rin ako pero alam ko hindi nanaman ako makakain kaya tubig na lang para mawala ang gutom.

Pag labas ko nang kwarto tahimik ang buong bahay, kaya kumatok ako sa room nila mommy para sana taningin kung ano gusto nang breakfast, usually kasi kape lang at minsan na man nag ra-rice sila.

Knock!! Knock!!

"Wala ata sila dalawa?"

Nag madali akong mag linis nang buong bahay, sa labas rin para maka pag luto ako nang breakfast ko, ganito rin ginagawa ko pag wala sila mommy mag lilinis nang mabilisan at para maka kain. Ito yung pinaka gusto ko na part pag wala sila nakaka kain ako nang marami dahil wala sila.

Nag luto ako nang itlog, hatdog, at bacon, nag fried rice na rin ako tira na kanin na para sa mga aso sana kaso kung mag luluto pa ako nang kanin baka matagalan dahil gutom na gutom na talaga ako.

Pag ka tapos ko mag luto kumain na agad ako, hundi ko na alintana kung mabilis ang pag subo ko dahil ang tanging nasa isip ko ai ang kumain. Ilang days rin ako hindi kumain, makakakain nga kaso isang kutsara lang naman.

Seguro kaya wala sila ay dahil sa companya, this fast few days kasi kaya nadadalas ang pag tortured sakin ay isa sa dahilan ay ang companya.

Ferro Company kasi ay nag back off as a business share sa companya namin, isa kasi sa maka pangyarihan sa bansa ang mga ferro bukod sa malawak ang business nila mahirap makuha ang tiwala nila dahil pag nakuha mo tiwala nila sa loob nang 5 yrs magiging isa na sa ma emplowensya ang business nyo, at malawak rin ang connection nila kaya kung may mag tangka man mag nakaw sa companya nila, hindi pa aabot nang isang oras alam na agad nila.