Yine gecelerden birindeyim gözlerimdeki damlalarla yazıyorum seni. Kızgınlığım özlemimdeki çaresizlikten bakma bana öyle hiçmişim gibi,Hiç sevmemiş gibi. Ben seni çok sevdim kimselerin sevemeyeceği kadar. Gittin eksik bıraktın beni. Seninle bütün olmuşken yarım kalanım oldun. Öyle bir hasret varki içimde onu susturup da artık üstüne toprak dökemiyorum. Ben senin için ölüden farklı değilken sen benim için 70 milyonun içinde içimde yaşayan bir umutsun. Diyorlar bana nasıl yazıyosun böyle Özlem arsızlaştı yine dönmeyeceğini biliyorum geleceğine dair boynu bükük hayaller beslemiyorum. Sen benim için sonum,ben senin için mazinde kalan bi ceset. Gerçekten ceset kaldım ben senden sonra solum yok soluğum kesildi. Senin denizinde boğulan bir balık misali. Sana konuşamadıklarımı ağladım sonra beni gömdüğün gibi içime gömdüm. Ama yaralarımı iyileştiremedim. Hep üstten kapatıp içindeki sızıyla yaşadım, yaşıyorum. Sen hiç her gün ölürken yaşadın mı ? Bazen "şuramdaki"Boşluğu hisseder oluyor bedenim. İşte oramdaki boşluk senin yerin, sensin mavim. Sana anlatmak isterdim Ağlayarak döktüğüm göz yaşlarımı bile. Ama sen nefretinmişim gibi Kalbine duvarlar örmüşsün bana. Tek kelimeme tahammülün yok görmeye cesaretin. Şimdi bir vuslata daha hasret kaldı gönlüm. Yaşanmışlıkları binlerce kez ölmemden biliyorum. Yokluğun sensizliğin öğretti bana cümlelerimle şiir kurmayı. Sen beni unutacaksın elbet ama ben seni hep içimdeki sızıdan hatırlayan olucam. Birazdan hava da aydınlanacak buna da en çok o yanmayan patlak lamba sevinecek kendini gereksiz hissetmenin nasıl bir olduğunu iyi biliyorum. Her acımda Yanımda olmanı isterken her acım oldun. Bunların hepsine dayanabilecek kadar güçlü olabilirim ama bunları hak ettiğim anlamına gelmezdi.. Gülümserken resimlerine bakıyorum içim acıyo be beraber gülemediğimiz dakikalar için. Mutluluğuna ortak olamadığım için. Şimdi sen yüzünde güller açarken ben yorganın altında gülümsemen karşısında saatlerce ağlıyorum. Her kurduğun cümle kulağımda duymak istemeyip gerçeklerle yüz yüze geldiğim cümlelerin. Duyduktan sonra kulağımdan gitmeyen cümlelerin beynimde dönüp duran. Bende yoruldum şimdilerde yanında olmak varken arkandan koşmaktan. Hep aklıma gelip kalbime yenik düştüğüm günleri geride bırakmak istiyorum. Seninle her gün kendime işkence ettiğim günleri geride bırakmak istiyorum Ama yapamıyorum uzun lafın kısası aşığım be adam. Unut diyolar vazgeç artık diyolar kendine eziyet etmekten bıkmadın mı diyolar daha ne kadar yakacaksın diyolar ben neden susuyorum. Çok sessizleştim gelmeyenim gittiğin günden beri. Sessizliğim güzel de sensizliğim için bişey diyemiyorum boşluğunda düşüp yeni yaralar açıyorum her seferinde. Kalbimin kırıklarını birleştiremiyorum yara bandı sızıyı dindirmiyor yokluğunda. Şimdi ikimizde birbirine yabancı. Dağlar değil aramızda biz Varız uzak olan senin kalbin var mesafe olarak. Şimdi soruyorum sana acıyı hatırlatan elinde kalan ip midir, uçup giden balon mu ?
