UMUT [bxb]

42

Emir elindeki vişne suyuna üzüntüyle bakarken Umut elinden kaptı hemen.

"Saçmalama güzelim."

İçmek istiyordu. Kendisini daha iyi hissetmeye ihtiyacı vardı, vişne suyunun da faydalı olacağına inanıyordu.

"Bir yudum alsaydım sadece."

Dudağını büzüp konuştuğunda Umut yanaklarını sıktı.

"Ameliyattan önce bir şeyler yiyip içmek yasak, biliyorsun bunu."

Emir hüzünle yatağına geri oturdu. Çok stresli hissediyordu ve kimseye çaktırmak istemese de çok korkuyordu. Umut'un anladığını biliyordu. Sabahtan beri kafasını dağıtabilmek için etrafında dört dönüyordu. Kendisi de çok endişeli olmasına rağmen sadece Emir'i rahatlatmaya çalışıyordu.

"Ya bir daha hiç içemezsem?"

Aslında içmek istemesinin en büyük sebeplerinden biri de buydu. Uyandığından beri bu şekilde hissediyordu. Sevmediği yiyecekleri bile şu an canı çekiyordu. Normalde olsa yapmayacağı her şeye şu an heves ediyordu.

Umut kurduğu cümleyle kalbi acırken bedeninin önünde yere çöktü. Ellerini ellerinin arasına alıp birkaç kez öptü.

"Emir'im, yapma ne olur."

Emir acı dolu bakışlarını görüp kendini dizginlemeye çalıştı. İstese de olmuyordu. Bir tarafı umutlu bir şekilde çiçek açıyor, bir tarafı kasvetli bir şekilde yaprak döküyordu. Ellerini sımsıkı tutan sevgilisini çöktüğü yerden kaldırıp sıkıca sarıldı. Omzuna yaslanıp güzel kokusuyla sakinleşmeye çalıştı. Saat yaklaştıkça endişesi artmaya devam ediyordu.

"İyi olacağız, ben yanındayım bebeğim."

Ölmekten korkuyordu. Ama en çok sevdiklerini bir daha görememekten korkuyordu Emir. Yalnız kalmaktan, onları yalnız bırakmaktan ödü kopuyordu. İçindeki kötü düşünceler ağırlaştığında gözlerini sıkıca yumup daha sıkı sarıldı. Umut'un saçlarındaki ve belindeki elleri biraz daha iyi hissetmesini sağlıyordu ama yeterli değildi. Yetmiyordu.

"Hazır mısınız?"

Abisi odaya girdiğinde bile Umut'un kollarının arasından çıkmadı. Endişeyle yüreği büzülüyor, düşündüğü kötü şeyler nefesini kesiyordu. Umut onu sakinleştirmek istercesine saçlarını okşarken "Geliyoruz abi." dedi. Gitmek istemiyordu.

"Gitmemiz lazım sevgilim."

Kısık sesini duyduğunda boynuna bir öpücük kondurup kafasını koyduğu yerden kaldırdı. Ellerini yanaklarına koyarak dudaklarını öpmeye başladı. Bir daha öpememekten de korkuyordu. Sanki daha önce hiç öpmemişçesine büyük bir aşkla öpüyor, tadını unutmamak için aklına kazıyordu. Umut'un elleri belini sardığında dudaklarından ayrıldı.

"Gitmeyelim, sevişelim."

Onunla bir kez sevişebilmişti. Bir kez bedenini bedeninde hissedebilmişti. Daha fazlasını istiyordu. Umut söylediğine güldü.

"En son seninle seviştiğimde bana veda ettin. İstersen karşımda çıplak bir şekilde bir sürü prezervatif paketi yırt, yine de sevişmem seninle."

Emir söylediğine burukça gülümserken kafasını boynuna gömdü. O korkunç zamanları hatırlamak istemiyordu, şimdi de çok korkunç hissediyordu ama en azından Umut yanındaydı. Umut kafasını kaldırmasını sağlayıp belinden sıkıca tutarak bedenini kendine yasladı.

"Ama iyileştiğinde öyle bir sevişeceğim ki seninle, o zaman beni tanıyamayacaksın."

Emir söyledikleriyle kızarırken başını önüne eğdi. İyileşmek istiyordu ve Umut'un yanında olmak istiyordu. Hayattan başka bir gayesi yoktu.