Korkunç Bilgiler

russian sleep experiment

Resimde gördüğünüz bu deneklerden biridir.

1940'ların sonlarında rus araştırmacılar 5 insanı 15 gün boyunca tetikleyici gazlarla uyanık tuttular. denekler 2. dünya savaşında düşman olarak kabul edilmiş politik tutsaklardı. oksijen seviyesinin dikkatlice kontrol edildiği odalarda kalıyorlardı. kamera sistemleri kapatılmıştı, yani onları izleyebilmek için sadece mikrofonlar ve 5 inçlik kamara penceresine benzeyen gözlem camları vardı. oda kitaplarla, yataksız karyolalarla, su ile, ayrıca 5ine de 1 ay yetecek kadar yiyecekle doluydu.

ilk 5 gün her şey iyi gidiyordu; denekler 30 gün boyunca uyumadan teste dayanırlarsa serbest bırakılacakları konusunda anlaşmılardı. günden güne onların her hareketlerini ve aktivitelerini izlerlerken, zaman geçtikçe, geçmişlerindeki travmatik olayları konuştuklarını fark ettiler. 4 gün boyunca bu durum giderek karanlık bir hal aldı.

5 günden sonra, koşullar hakkında şikâyet etmeye ve onları yönetenlerin nerede olduğunu araştırmaya başladılar. birbirleriyle konuşmayı kestiler ve mikrofonlarla tek taraflı camlara fısıldamaya başladılar. işin garibi, bu deneyi diğer deneklerin üzerlerinden kazanabileceklerini düşünmeye başladılar. araştırmacılar başta bunun gazın bir yan etkisi olduğunu düşündüler.

9 günden sonra ilk denek çığlık atmaya başladı. 3 saat boyunca, odanın içinde koşarak bağırdı. denek bağırmaya devam ediyordu ama çoğu zaman çıkan ses gürültüden ibaretti. denek hiç bir şey söylemeden bağırıyordu. araştırmacılar, deneğin ses tellerini parçaladığını ileri sürdüler. daha ilginç olan şeyse diğer deneklerin buna nasıl tepki verdiği, ya da tepki vermedikleri idi. ikinci denek de çığlık atmaya başladı, geri kalanı ise mikrofonlara fısıldamaya devam etti. diğer çığlık atmayan denekler kitapları parçalara ayırdı, sayfaları tek tek yüzlerine sürüp sakince gözlem camlarına yapıştırdıklarında, çığlıklar hemen kesildi.

3 gün daha geçti. içerideki 5 deneğin sesi kesildiğinde araştırmacılar mikrofonların çalışıp çalışmadığını kontrol etti. mikrofonlarda sorun yoktu. odadaki oksijen seviyesi, hepsine yetecek düzeydeydi. 5 denek ağır egzersizler yapınca oksijen seviyesi düşüyordu. 14. günde araştırmacılar deneklerden hiç bir veri alamayınca odaya girmeye karar verdiler. onların ölmüş olmalarından endişeleniyorlardı. veya bir tür bitkisel yaşama girdiklerinden

anons ettiler: mikrofonları kontrol etmek için içeri giriyoruz, kapılardan uzak durun ve yere yatın. aksi hâlde vurulacaksınız. itaat edeninizden birisi özgürlüğüne hemen kavuşacak.

içeriden sakin bir ses cevap verince şaşırdılar: artık özgür olmak istemiyoruz. askeri güçler ve araştırmacılar arasında bir tartışma patlak verdi. daha fazla tepki alıp kışkırtmamak için 15. günün gece yarısı odanın kapısının açılmasına karar verildi. oda birden temiz havayla doldu ve uyarıcı gaz dışarı boşaldı. mikrofonlar anında çalışmaya başladı. 3 farklı ses yalvarmaya başladı; dışarıda onları bekleyen aileleri, sevdikleri olduğunu yakarıyorlardı. askerler denekleri almak üzere odaya gönderildi. şimdiye kadarki en yüksek çığlık, içeriye giren askerlerden geldi. 5 denekten 4'ü hâlâ yaşıyordu, tabii buna yaşamak denirse.

yiyecek erzaklarına çok dokunulmamıştı.deneklerden birisi ölmüştü. kalçasında ve göğsünde topat topak et doldurulmuştu. odanın ortasındaki giderin üstünde duruyordu, suyun geçmesini engellediği için oda 4 inç suya kaplanmıştı. su sandıkları sıvının kan olduğu o an farkedilemedi. kurtulan 4 deneğin sakalları uzamış, derileri adeta paramparça olmuştu. tırnaklarındaki parçalar bu yaraları kendilerinin yaptıklarını gösteriyordu, araştırmacıların düşündüğü gibi dişlerle değil
yaralar ve oyukların açıları, konumları hepsini kendilerinin yapmadığını gösteriyordu. birbirlerine de saldırıyorlardı.