Aklıma çok tehlikeli bir fikir gelmişti.Tahmin edersiniz.O eve gidecektim.Fakat gözümu ayıramıyordum derken,her yeri kanayan çocuk beni gördü.Hemen kendini düzeltip elini sallayarak gülümsedi.
Buda neydi şimdi?
Yanındaki yaşlı iri adamın çoktan binadan çıkmış olduğunu gördüm.Hemen odamdan çıktım ve kapıyı tam açacakken kilitli olduğunu hatırladım.
Hiçbir şey düşünemedim ve evin kilidini açtım.Alarm çaldı. Evet ailem alarm kurmuştu.O alarm sesiyle birlikte dahada içimde bir ürperti his oluştu.Ama sonunda evi terk ederek binadan çıkmayı başardım.
Hemen binaya doğru son hızımı kullandım.Ama anlayamıyorum?Neden o çocuk için evden çıkmayı göze almıştım.Hicbir fikrim yoktu. Kendime yakın hissettim sanırım.
Binanın içine doğru girdim ve hemen o evi buldum.Kapisi açıktı.İceri doğru girerek çocuğu aramaya başladım.
İşte oradaydı.
Beni görünce gülümsedi.
Uzatmak istemedim ve selam verdim.
"Merhaba"
Çocuk benden korkmuş görünüyordu. Ve sanırım benim yaşlarımdaydı.
yenimi fark ettin jisung
Hemen yanına koştum
"İyi misin?"
"İyi gibi görünüyor muyum?"
"Haklısın.Ozur dilerim."
Jisung hemen çocuğu hastaneye götürdü.Hemen karşıdaydi zaten.
Yaralari sarılan çocuk artık hastaneden gidebilirdi.
Çocuk çekinerek Jisung'un yanına geldi ve sarıldı.Aglıyordu.
"Teşekkür ederim."
Geri çekildim ve gülümsedim.
"Adın nedir?"
Çocuk göz yaşlarını silip cevap verdi.
"Lee minho" diyip gülümsedi.
"Bende Han Jisung.Hey?Simdi nereye gideceksin minho?"
"Tabiki evime?"
ne yapacağımı bilmiyordum minho evine gidemezdi.Ya o salak adam geri dönerse? Minhoya güvenli bir yer bulmalıyım diye düşünürken aklıma olabilecek en iyi yer geldi.
"Oraya geri dönemezsin.Bir süre bizim evde kal.Gerekirse hiç gitmezsin."
"Gerçekten mi?"
"Evet,gerçekten."
"Ailen,onlar kızmaz mı?"
Evet kızardı ama Minhoyu bu halde bırakmazdım.Garip hissetmeye başladım.Minhoya baktıkça dahada tanıdık geliyordu.
"Sorun olmaz."
Minho ile birlikte evime doğru giderken bunları aileme nasıl anlatacağımı düşünüyordum ki minhonun bana baktığını hissedip ona döndüm,
"Seni tanıyor muyum?" dedi minho
"Tanıyor musun?"
"Evet tanıyorum."
"Nereden?"
"Biz ortaokulda çok kez karşılaştık ya hatirlamıyor musun?Sonradan ben okulda bir gün hiç gelmemeye başldım.Tüm okul bunu konuşuyordu."
"Hatırladım gibi,o sen miydin?"
"Tabiki bendim"
"Oh evet hatırladım"
"Hem bazen konuşuyorduk!Felix ve Changbin sayesinde"
İkimizde eve geldiğimizde tahmin edemeyeceğim birşey görmemle gözlerim sonuna kadar açıldı. Evin önünde ayakkabılar duruyordu. Annem ve babam alarm sesini telefonları üzerinden ayarladığı için telefondan görüp gelmiş olmalıydılar.
"Neden kapıyı çalmıyoruz?"
Minhonun sesiyle birlikte kapıyı çaldım çalar çalmaz kapı açıldı ve kızgın bir şekilde duran annemi gördüm.Hemen kolundan çekti.Tam vuracakken annem Minhoyu gördü.
Hemen kaldırdığı elini geri çekti ve Minhoyu eve davet etti."Bu kim? arkadaşınmı?"
Annemin sesi her zamankinden yumuşak çıkmaya başladı.Babam bile şaşırdı.
