Gerçek Ailem Aşiret mi ?

5. Bölüm

   Yeni bölümle geldim burayaaaa herkese merhaba.

Arkadaşlar karakterler hakkında düşüncelerini soylermisiniz bölüm sonunda.

Eve geldiğim de herkes telaşlı bir şekilde salonda oturuyorlardı.  Annemin gözleri kızarıktı.

Kiyamam lan . Ağlamış canım anam.

Salona girdiğimde annem hızla ayağa kalktı ve bana sarıldı . Babam ve abi takımı da ayaklanmislardi ama aral ortalarda yoktu .

"Kızım çok korktum. Neden haber vermeden gittin ki ."dedi endişe içinde.  Annem benden ayrılırken bu sefer gelip babam sarıldı.  Ben de ona sarılırken aynı zamanda anneme cevap verdim . "Özür dilerim anne . "

"Sorun değil güzel kızım sadece korktuk . Daha yeni bulmuşken seni tekrar kaybetmeye dayanamam ."dedi annem . İlk kez gerçek bir annem varmış gibi hissediyordum.  Eski annem benimle hiç ilgilenmezdi hep abim vardı.

Olm abim dedim de abimi özledim bee.

Babamla sarilmama son verdiğim de hepsine biraz dinleceğimi söyleyip salondan çıktım. Evde asansör varken ben merdivenden çıkıyordum sorgulamayın lütfenn.

Tam odama girecekken gelen sesle elim kapının kolunda kalakaldı. Birisi ağlıyordu.  Sesin Aralın odasından geldiğini duyup onun kapısına gittim. İçerideki sesleri dinledim biraz . Aral birisine "lütfen ölme lütfen. "

"Yalvarırım ölme yaşa nolur ." Gibi şeyler söylüyordu . Kaşlarim çatılırken elim kapının koluna gitti . Ses yapmadan içeri girdiğimde Aral arkasi dönük bir şekilde yerde oturuyordu. Elimi omzuna koyduğum da irkilip arkasına baktı. Gözleri şişmiş ve kızarmıstı.  Eğilip elindekinin ne olduğuna bakacakken bir anda beni ittirip elindekini sakladi .

Sinirle düştüğüm yerden kalkıp " Napıyorsun lan ? Ağladığını duyunca yardım etmeye geldim bidaha yardım etmeye çalışan serefsiz olsun ."diyerek arkamı döndüm ve kapıya ilerledim .

Tam çıkacakken Aralin kolumu tutmasiyla kapıdaki kolum aşağı düştü.  "Özür dilerim abla ." Yüzünde ki hüzün beni de üzerken belli etmemeye çalışarak " Sorun değil Aral . Alıştım artık beni itip kakmaniza. "Diyerek tekrar kapıya döndüm.  Aralin ağlama sesi kulaklarımı doldururken dayanamayıp Aralın yanına gidip oturdum . Sonunda Aralın elindekini görebilmeyi başarmıştım. Elinde küçük ölecekmiş gibi duran bir hemstır vardı. 
Gözleri kapanmaya başlamıştı hafiften . Aral bunu gördüğünde daha çok ağlayıp " Abla yalvarırım o ölmesin ."dediğinde ben de üzülmüştüm.  Gözümden bir damla yaş düştüğünde hemstır ölmüştü.  Aralin ağlaması siddetlendiginde onu kendime çekip sıkıca sarıldım. Yaşlı gözlerle bana bakan Aral tam bir şey diyecekken gelen sesle bir çığlık attım.  Aralin hemstırı hortladı lan .

Aral hem onun yaşamasına hemde benim korkmama gülerken sinirle yerimde tepinip " ayol bu nasıl hemstir ? Hortladı resmen!!"diyerek sinirle odadan çıktım.  Aral arkamdan gülmeye devam ediyordu. Odama doğru ilerlediğim sırada aralin kapısı açıldı ve koşarak üstüme atladı.  "Lan çocuk öldüm öldüm!!"diye bağırıp Aralı üstümden atmaya çalıştım ama çocuk eşek gibi olduğu için kalkmiyordu.

"ARALL!!!"diye sinirle çığlık atıp yattığım yerden onu ayaklarımla itekleyip ayağa kalktım. Aral hala gülerken odama girip kapıyı aralin yüzüne çarptım. Aralin gülmesi artarken bende tebessüm etmiş onu dinliyordum. Artık Aral'a karşı ısınmaya başlamıştım galiba . Eskisi kadar kötü davranmıyordu fakat bazen kötü davrandığı oluyordu.

Buna rağmen onu seviyordum.  Çünkü kardeşimdir benim . Kendimi yatağa atıp telefonu elime aldım ve arama kısmına girip abimi aradım.  Teleofn çaldı çaldı ve daha sonra kapandı.  İlk kez abim telefonu acmamisti . Açıkçası bu beni üzmüştü biraz. Yataktan kalkıp lavaboya girdim ve aynadan kendime baktım.  Boynumun morordigini görünce ağzımdan istemsiz bir çığlık kaçtı.