MİNVAL

MEKTUP

Merhaba,

Beni bulmana sevindim, sana söylemem gereken şeyler var.

Bazen uyandığımız sabahın o bıktığımız hayatı alt üst edeceğini bilemiyoruz. Hayır, hayatımızın altının, üstünden güzel olduğu falan yok. Alıştığımız ve çoğu zaman beğenmediğimiz o sıradanlığın kıymetini unuttuğumuzdan hayat küçük bir hatırlatma yapıyor. Tabi bazen çok da küçük kalmıyor. Hayatımın ters yüzüne baktığım ilk andan midem bulandı. Eve koşmak ve tek düze yaptığım her şeyin tadını çıkarmak istedim ama olmadı. Bir daha eskiye, normale dönemedim. Dönemezdim çünkü artık bedenim ve ruhum bir bütün olarak yaşamıyor. Keşkelerim aniden bindi omuzlarıma, yıkılmak üzereyim. Keşkeler insanı öldürürmüş meğer. Bu noktada suçlanacak birkaç kişi var ama biliyorum ki bazı kişiler onlardan daha suçlu hissediyorlar. Mesela Sesil. Buz kraliçem, özür dilerim. Sen hep çok iyi bir arkadaş oldun ama ben senden bilmen gereken her şeyi sakladım. Tek istediğim insanlardan içindeki sıcaklığı ve sevgiyi artık saklama. Söz veriyorum kimse sana zarar veremeyecek. Abimi ne kadar sevdiğini biliyorum ve bu konuda da sana saygı duymalı, seni ondan korumaya çalışmamalıydım. Şimdi ise ona iyi bakmanı istiyorum. Delinin teki ne de olsa.

Tabi ya Deli abim. Acar... Özür dilerim. Ağır yükler taşıyorsun ve şimdi bir de bu olacak ama suçlu sen değilsin. Hatta görünüşünün aksine çok masumsun ve en güçlü abisin. Öyle değil mi? Annemize iyi bakacağını biliyorum, bunu hak ediyor. Fulya'ya da kızma o masum. Biraz sen ve biraz benim gibi.

Okan, sende burada mısın? Benim en büyük keşkem. En çok senden özür dilerim. Sevgine inanmadım. Doğruyu göremedim. Şimdi bana bakışın aklıma gelince kendimi aptal gibi hissediyorum. Şunu bil ki sen beni affedene kadar gittiğim yerde kendimi affetmeyeceğim.

Evet yanlış bir seçim yaptım. Aşık olduğumu sandığım kişi katilim oldu. İtiraf zamanı, Kutay Taylan 23 Eylül gecesi kasabanın çıkışındaki ormanda bana tecavüz etti. Bunun üzerinden geçen 3 gün sonunda ölme zamanımın geldiğini fark ettim. Ama bu fevri alınmış bir karar değildi.

Size kanıtlarıyla ancak bu kadar gerçeği sunabiliyorum. Neden tüm bunları bir mektupta kaderine bıraktığımı, ölmeden önce neden savaşmadığımı soracak olursanız... Gücüm tükenmişti. Kutay o gece ruhumu öldürmüştü ve bedenimin icabına bakmak bana kalmıştı. Üstelik haklı bulunmak için sesini duyurmak için ölmen gerekiyor bu dünyada, bu adaleti okudum ben. Yine de birilerinin benim için yolda olmasını umdum. Haklı çıktığıma eminim. Çünkü bu kasaba lanetiyle anılsa da çok fazla iyi insana sahip.

Size son söyleyebileceğim, benim için üzülmeyin. Gittiğim yerin ev gibi hissettireceğine eminim. Sadece beni affedin, yaşattıklarımdan, yaşatmadıklarımdan ve şu an verdiğim acıdan dolayı. Siz beni affettiğinizde, bende kendimi affedeceğim ve sonsuz bir huzur bulacağım. Söz veriyorum.

Yalnız olmayın ve yaşamanın amacını tekrar düşünün. Yolda olmak için hep bir amacınız olsun ve her şeyin sonunda sizi beklediğimi bilin.

Beste Kor.

(İmza)

SON