rodzina monet czat (ale jednak coś nie wyszło)

27. Mori

Tego dnia wstałam rano, bardzo rano, było jeszcze ciemno, bo nadal była zima.
Jak zwykle się ogarnęłam.
Zeszłam na dół, nie spodziewałam się zastać nikogo i nie myliłam się, salon był ciemny, a jedyne światło, jakie pozwalało mi się nie wywrócić, to lampka mojego telefonu.
Wczoraj wieczorem znowu rozmawiałam z braćmi na temat mojej tak zwanej wolności. Nie obyło się oczywiście bez podniesionych głosów, bo jak dobrze wiem moi bracia mają fioła na tym punkcie. Więc po tej - myślę można to nazwać małej kłótni, która została zakończona mocniej podniesionym głosem Vince'a, który rzadko można usłyszeć, szybko pozbierałam się
i pobiegłam na górę, żeby przypadkiem się nie rozpłakać. Nie wychodziłam z pokoju i nie miałam zamiaru z nimi rozmawiać, odmówiłam nawet wejściu Willa.
Tego ranka pierwszy raz wyszłam poza swoje cztery ściany oczywiście oprócz kolacji której i tak by mi sie odpuścili. Przechodząc obok wyspy kuchennej przypomniałam sobie, że wczoraj wieczorem w pośpiechu zapomniałam zabrać słuchawek, które przyszły mi kilka godzin wcześniej, więc stwierdziłam że ich użyję. Wyciągnęłam je ze smukłego opakowania i założyłam. Puściłam pierwszą lepszą playlistę i poszłam dalej spać na kanapie pod ciepłym kocem.
Nie poleżałam długo. Jako druga puściła mi się piosenka polskiego artysty, utwór jakimś cudem znalazł się na mojej playliście (mori- dla ciekawskich).
Tekstu nie rozumiałam ale go przetłumaczyłam. Zaczęłam płakać bo pod wpływem tekstu i melodii poczułam się straszliwie. Nie wiem nawet kiedy usiadłam, przeniosłam się na środek pokoju i usiadłam na podłodze. Płakałam coraz mocniej, ale nadal cicho, tak, aby przypadkiem nikt nie zszedł, bo jeszcze przed świtem planowałam się przenieść znowu do pokoju i nie wychodzić z niego. Było słychać tylko moje pociąganie nosem. Nagle zaczęłam czuć się słabo, Moje serce zaczęło wariować, przyspieszył mi oddech- miałam atak paniki. Tego konkretnego zaczęłam się bać najbardziej bo wiedziałam że nikt  mi nie pomoże, wszyscy przecież śpią.Wydawało mi się, że nadal jestem cicho ale chyba jednak nie, bo w wejściu do salonu zobaczyłam sylwetkę.
Gdybym tylko w tym momencie potrafiła, odetchnęłabym z ulgą, ale nie byłam w stanie. Miałam wielką nadzieję, że osobą która przyszła był Will - niestety nie.
W postaci rozpoznałam Vince'a, nie planowanie zaczęłam panikować jeszcze bardziej. Podszedł do mnie i usiadł, zrobił to szybko. Mówił coś, ale ja nie słyszałam, bo nadal miałam słuchawki. Zobaczył je dopiero, gdy zatrzęsłam się na tyle, by moje włosy odsłoniły uszy.
Spojrzałam  na niego z przerażeniem, poczułam jak muzyka cichnie, a potem zobaczyłam słuchawki w ręce Vince'a.
-Hailie halo!? - nie odebrałam tego jako pytanie tylko jako złość, odskoczyłam.Trzęsłam się jak nigdy, nie potrafiłam myśleć logicznie. Po chwili poczułam na ramieniu ciężar - rękę mojego brata.
-Co się dzieje? - powiedział to z troską, jakiej w jego głosie jeszcze nigdy nie słyszałam. Spojrzałam na niego, patrzyliśmy na siebie, gdy zamiast siedzieć, przewróciłam się w bok na kolana Vince'a.
-V.. Vv.. Vin.. - pociemniało mi przed oczami.
Otworzyłam je na chwilę, zobaczyłam  tylko drogę i Vince'a trzymającego kierownicę, po tym znowu straciłam przytomność.