"Onlardan uzak durmalısın, oğlum."
"Onlar kim anne?"
Annem, yani Kraliçe Park bana sevgiye gülümsedikten sonra altın sarısı saçlarımı okşamış, daha sonra da küçük bir iç çekme ile birlikte, "Kurtlar." demişti.
"Kurtlar bizim düşmanımızdır Jimin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~~~~~~~~~
Jimin'den
Gözlerimi açtığımda hava aydınlanmış, insanlar ve de hayvanlar çoktan uyanmıştı.
Bariz bir şekilde ağrıyan başımı ovuşturup yatağın içinde dikleştiğimde kaşlarımın çatılmasına engel olamamıştım.
Dün gece bulunduğum kulübenin (?) Yatak odasında açmıştım gözlerimi. Oysa dün gecenin bir yarısı siyah kurt ile birlikte uyuduğumdan oldukça emindim.
Ne yani, rüya mıydı hepsi?
Rüya olmadığından emindim.
Öyleyse buraya nasıl gelmiştim? Uyumadan önce hatırladıklarım kısıtlı iken uyuduktan sonra hiçbir şeyi hatırlamıyordum. Beni buraya kim getirmişti? Getirir iken neden uyanmamıştım? Aklımda bir sürü soru vardı ve ben bunların cevaplarını bulmadan rahat edemezdim.
Ayaklarımı yataktan aşağıya sarkıtıp birkaç saniye camdan dışarıya bakmış, ardından da odayla bitişik olan banyoya girerek işlerimi halletmiştim.
Yatağı düzeltip odanın camını da açarak aşağı kata inmeye başlamıştım. Yoongi hyung'um çoktan uyanmış ve kahvaltısını etmişti, bunu mutfak ile bitişik olan salonda oturması ve televizyon izlemesinden anlamıştım.
Merdivenler'in son basamağında durup ona bakarken arkasında ki muhafızı anca fark etmiştim.
Kapının kenarında dikiliyor ve arada bir ağabeyim'in izlediği çizgi filme göz atıyordu.
Onun dışındaysa babam ve geriye kalan üç muhafız burada değil gibiydi.
Buraya geliş amacımız ve babamın burada olmayışı aklıma düşüp içimi anlam veremediğim bir korkuyla kaplamıştı.
Panik ve biraz da endişe ile ağabeyimin yanına ilerlemiş ve koltukta boş olan kısma oturmuştum.
Geldiğimi fark eden ağabeyim gülümseyip her zaman yaptığı gibi saçlarımı karıştırır iken bu sefer susmuş, hiçbir şey söylemeden sadece gülmüştüm.
Tamam, biraz sinir bozucuydu lâkin yine de seviyordum işte! Daha fazla inkâr edemeyecektim.
Ağabeyim kısaca “Günaydın.” dediğinde ben de kısaca “Günaydın,” demiştim ona.
“Babamlar nerede?”
Bu sorun oldukça basit bir soruydu. Ayrıca korkunç olduğu da düşünmüyordum. Ancak ağabeyimin gülen yüzü aniden solmuş ve yüzünde endişe dolu bir ifade belirmişti.
