သူ့ဘဝမှာ ပထမဆုံး ချစ်မိဖူးသူက တစ်ဖက်နိုင်ငံက စာပေရေးရာအမတ်ပဲဖြစ်တယ်။ စာမလုပ်ချင်တဲ့သူက တစ်ညနေမှာ အဲ့ဒီအမတ်ဆွဲတဲ့ စာလုံးတွေကိုနားလည်ချင်လို့ တစ်ဖက်နိုင်ငံရဲ့ဘာသာစကားကို သင်ယူခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအမတ်ရဲ့ ကဗျာတွေကို တာ့မင်ကတစ်ဆင့် ဝယ်ယူသိမ်းဆည်းထားပြီး အခုထိ သူ့ရဲ့အခန်းထဲမှာ ချိတ်ဆွဲထားတုံး။
ရှီးချန်ကပုံပြောကောင်းတယ်။ တာ့မင်ရဲ့ရေမြေရှုခင်းတွေကို တစ်ခုပ်တရပြောပြတတ်ပြီး သူ့ဖို့ လက်ဆောင်တွေအမြဲ ပါပါလာတယ်။ တစ်နှစ်တစ်ခါပဲတွေ့ရတာမို့ ရှီးချန်ကိုတစ်လမြင်ရဖို့ လပေါင်းဆယ့်တစ်လကို သည်းခံခဲ့ရတယ်။
အခုမှ သတိထားမိတယ်။ သူ ရှီးချန်အကြောင်းကိုမသိခဲ့ဖူးပဲ။ သူ့မှာ ကြင်သူသက်ထားရှိနေလား? ချစ်ရမဲ့လူရှိလား?
ဒါမှမဟုတ် သားသမီးများရှိနေပြီလား?
ရှီးချန်ရဲ့အသက်က စည်ပင်တဲ့အကိုင်းအခက်အလက်တွေရှိတဲ့ မိသားစုတစ်ခုရှိနေနှင့်တဲ့ အသက်အရွယ်ပဲ။ သူကတော့ ရှီလာရဲ့ ငယ်ရွယ်တဲ့ မင်းသားငယ်လေးပဲပေါ့။
ရှီးချန်က သူ့ကို ကွေ့ဟွားတွေနဲ့ ထားခဲ့နှင့်ပြီးတဲ့ နောက်တစ်နှစ်မှာတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ပြန်ဆုံကြတယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ရဲ့လက်ထပ်ပွဲမှာပဲ ဖြစ်တယ်။
လီရှီးချန်က ကြင်နာသော သို့မဟုတ် ချစ်ရည်ရွှမ်းသော သို့မဟုတ် ရှီလာရဲ့မင်းသားငယ်ကို ယခင်နှစ်တွေတိုင်းမှာ ကြည့်နေကျဖြစ်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေအားလုံးကို မေ့ပစ်လိုက်ပုံရတယ်။
ဆောနူက သူ့ကို လက်အောက်ငယ်သားလို ကြည့်နေခဲ့ပြီး သူကတော့ ဆောနူကို သခင်တစ်ယောက်လို အေးစိမ့်စွာ ကြည့်နေခဲ့ပြီ။ ဘယ်တုံးကမှ သူတို့ကြားမှာ ခံစားချက်တို့ မရှိလေခဲ့သည့်အတိုင်း...
ရှီလာနန်းတော်မှာ ဘယ်တုံးကမှ ကွေ့ဟွားပန်းရနံ့တို့ မထုံမွှန်းခဲ့လေသည့်အတိုင်း~
....
...
"မင်္ဂလာပွဲ?..."
မယ်တော်က ဒီစကားကို စလာတော့ ဆောနူရဲ့ တည်ငြိမ်တဲ့ကိုယ်ဟန်အနေထားဟာ ပြိုကျလုမတတ်ပဲ။ သို့သော် သူဟာ ရှီလာရဲ့မင်းသားတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်တယ်။ သူ့ရဲ့ကံကြမ္မာက ခမည်းတော်နဲ့ မယ်တော်ရဲ့ လက်ထဲမှာဖြစ်ပြီး တစ်ဘဝစာလုံး မင်းသားတာဝန်ကို မေ့ပစ်ထားရင်တောင်မှ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ လိုက်နာရလိမ့်မယ်။ ဒါက တော်ဝင်သွေးအနေနဲ့ ပြည်သူတွေအပေါ် ပေးဆပ်ရမဲ့ အမှန်တရားပါပဲ။
