Η Αγάπη της επόμενης μέρας

15. Τύψεις

«Πρέπει να έχεις πολύ θράσος που τολμάς και με παίρνεις τηλέφωνο! Τι στο διάολο θες επιτέλους από τη ζωή μου?», του επιτέθηκα πριν προλάβει καν να βγάλει λέξη. Κανονικά δεν θα του το σήκωνα, αλλά ήμουν ειλικρινά περίεργη να δω τι ήταν αυτό που ήθελε, ώστε να του δώσει αρκετό θάρρος για να με πάρει τηλέφωνο... Καλά Η αλήθεια είναι πως αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος... Ότι κι αν είχε γίνει πριν και μετά το τελευταίο περιστατικό, με τον Ράιαν είχαμε δεθεί αρκετά σε όλο το χρονικό διάστημα, από τότε που γνωριστήκαμε μέχρι και σήμερα, ύστερα από όλα όσα είχαν γίνει. Όσο και αν αυτό με πονούσε εκείνος ήταν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, του εαυτού μου. Ακόμα τον αγαπούσα όμως και ένιωθα πως όντως κάπως τον είχα αδικήσει.

«Μην το κλίσεις! Σε παρακαλώ άκουσε με!», με παρακάλεσε σχεδόν κλαίγοντας.

«Να ακούσω τι? Τα ψέματα σου? Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!», πήγα να του το κλείσω κατευθείαν στην μούρη, αλλά με το που άκουσα την φωνή του άλλαξα γνώμη. Ειλικρινά ήμουν πολύ περίεργη να δω τι θα μου έλεγε. Ειρωνικά και όχι...

«Το ότι δικαιούμαι μόνο ένα τηλεφώνημα και αντί να το ξοδέψω σε κάποιον δικηγόρο το χρησιμοποιώ για να πάρω εσένα δεν σου λέει κάτι?», σκέφτηκα αυτό που είπε για ένα λεπτό. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ ξαφνιάστηκα αρκετά, δεν το περίμενα. Δεν καταλάβαινα γιατί να το κάνει αυτό. Πρέπει να είναι κανείς πολύ ηλίθιος για να κάνει κάτι τέτοιο, σκέφτηκα.

«Γ-γ-γιατί να το κάνεις αυτό?», τραύλισα. Δεν ήξερα τι απάντηση να περιμένω... Ή τι ήθελα εγώ να ακούσω.

«Αριάν... Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο στον οποίο θα μπορούσα να ζήσω χωρίς εσένα... Σε χρειάζομαι», αυτό μου ήταν υπέρ αρκετό. Ένιωσα να με διαπερνάει ένα ρίγος. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά τόσο γρήγορα, σαν να ήθελε να ανοίξει το στήθος μου στα δύο και να πηδήξει έξω από αυτό.

Όχι, όχι, όχι! Μην πέσεις πάλι σε αυτή τη παγίδα! Είδες τι έγινε την προηγούμενη φορά. Δεν θες να γίνει το ίδιο! ΣΥΝΕΛΘΕ! , προσπάθησα να πίσω τον εαυτό μου, αλλά ήταν αργά. Ώστε αυτό αρκούσε για να γυρίσω σε αυτόν? Δύο λέξεις. Δύο χαζές λέξεις που ακόμα και αν βγήκαν όντως απ' το στόμα του, μπορεί και να μην σήμαιναν τίποτα γι' αυτόν. Και αυτό γιατί? Γιατί ήξερα πολύ καλά ότι μέσα μου ακόμα ένιωθα πράγματα για εκείνον. Ακόμα και αν δεν πρέπει. Ακόμα και αν με έχει πληγώσει με ένα εκατομμύριο τρόπους με αυτό που έκανε, εγώ θα εξακολουθούσα να τον αγαπώ. Χωρίς να ξέρω ούτε και εγώ τον λόγο.