Η Αγάπη της επόμενης μέρας

8. Μπέρδεμα

Αριάν POV

Ξύπνησα σε ένα σκοτεινό μέρος, χωρίς κανέναν απολύτως άνθρωπο κοντά μου. Σηκώθηκα κατατρομαγμένη πάνω. Που βρισκόμουν? Που ήταν ο Ράιαν?

Άρχισα να πανικοβάλλομαι και τότε θυμήθηκα τι συνέβη πριν βρεθώ εδώ. Το ατύχημα. Το τελευταίο που είχα δει, ή τουλάχιστον που θυμόμουν ήταν το πρόσωπο του Ράιαν και το ότι δεν πρόλαβα να στρίψω το τιμόνι...

Μήπως πέθανα?,  σκέφτηκα αμέσως. Δεν το φανταζόμουν όμως έτσι. Πίστευα ότι μετά τον θάνατο η ψυχή αναπαύονταν. Εγώ κάθε άλλο παρά αναπαυμένη ένιωθα. Ένιωθα τόσα πολλά πράγματα να συμβαίνουν γύρω μου που δεν μπορούσα να τα εξηγήσω.

Άκουγα ουρλιαχτά, φωνές πολλές από αυτές να μου φωνάζουν να ξυπνήσω, άλλες να παρακαλούν να μείνω.

Να ξυπνήσω? Να ξυπνήσω από τι?

«Συγγνώμη», άκουσα μια αρκετά οικία φωνή μα και αρκετά δύσκολη στο να την αναγνωρίσεις να λέει.

Άρχισα να τρέχω προς μια μεριά που ακούγονταν οι φωνές που έλεγαν να ξυπνήσω. Δεν ήξερα αν ήθελα να μείνω άλλο εδώ ή αν ήθελα να ξυπνήσω, αλλά βασικά δεν καταλάβαινα τίποτα απ' όσα συνέβαιναν εκείνη την στιγμή οπότε δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, πάρα να διαλέξω μια πλευρά και να ελπίζω πως διάλεξα το καλύτερο για εμένα.

Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα περισσότερο από εμένα να τρέχω προς της φωνές, να τους απαντάω «Έρχομαι, έρχομαι!», και το έδαφος πίσω μου να διαλύεται σιγά σιγά σε κάθε μου βήμα.

Ξαφνικά ξύπνησα σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου ανοίγοντας σιγά σιγά τα μάτια μου και νιώθοντας εντελώς αδύναμη να κάνω το οτιδήποτε.

Έβαλα όση δύναμη μπορούσα και κοίταξα τριγύρω μου. Μόνο μια νοσοκόμα υπήρχε εκεί δίπλα μου, η οποία μου άλλαζε τον όρο. Γύρισα και την παρατηρούσα.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, όταν τελείωσε με τον όρο το βλέμμα της σκόνταψε στο δικό μου και γούρλωσε τα μάτια της σοκαρισμένη. Έτρεξε έξω την ακριβώς επόμενη στιγμή.

Δεν είχα δύναμη ούτε να της μιλήσω οπότε έκατσα εκεί και περίμενα μέχρι να μπει κάποιος άλλος μέσα. Πέρασε μόνο ένα μισάωρο μέχρι που μπήκε κάποιος μέσα. Το ποιός ήταν δεν με εξέπληξε απλώς καταχάρηκα που είδα πάλι το πρόσωπο της.

Μύριαν POV

Το για ποτέ πέρασε ένας ολόκληρος μήνας ούτε που το κατάλαβα. Όλα κυλούσαν ομαλά και ήρεμα πέρα από την ψυχολογία μου δηλαδή... Καλά βέβαια η ψυχολογία μου είχε αρκετό καιρό από τότε που ήταν ήρεμη και ομαλή, τρείς τρεισήμισι μήνες περίπου.