9. Όνειρο

38 24 6
                                    

«Τι εννοείς, κανονικά είναι αγόρι της?», με ρώτησε με έναν τόνο αηδίας στη φωνή της. Όχι ότι την κατηγορούσα δηλαδή, και εγώ είχα σιχαθεί τον εαυτό μου με αυτό που έκανα, αλλά δυστυχώς δεν γίνεται να αλλάξεις το παρελθόν...

«Αυτό που καταλαβαίνεις και εσύ μαμά», δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου, δεν μπορούσα να τα συγκρατήσω άλλο. «Έκλεψα το αγόρι της αδελφής μου...», κατάφερα να πω γέροντας ύστερα το κεφάλι μου στον ώμο της για να με παρηγορήσει έστω και λίγο.

Εκείνη, μην ξέροντας πως να αντιδράσει μου χάιδεψε τα μαλλιά και μου φίλησε το μέτωπο.

Εγώ την κοίταξα με απορία. «Γιατί το έκανες αυτό?», την ρώτησα μπερδεμένη ενώ αυτή μου χαμογέλασε τρυφερά, προσπαθώντας να με καθησυχάσει και για να πω την αλήθεια κάπως το πετύχαινε.

«Γιατί πίστευα ότι θα σε κάνει να νιώσεις κάπως καλύτερα», έκανε μια μικρή παύση και εγώ κοκκίνησα, «Και, απ' ότι φαίνεται είχα δίκιο», ολοκλήρωσε ύστερα την πρόταση της ενώ παράλληλα το χαμόγελο της μεγάλωσε αυτόματα λίγο παραπάνω.

«Δεν μου αξίζει...», της θύμισα εγώ ενώ γύρισα απ' την άλλη.

«Φυσικά και σου αξίζει», φώναξε ελαφρά η μάνα μου. «Έκανες ένα λάθος, και λοιπόν? Σιγά το πράγμα, όλοι κάνουμε λάθη αρκεί να ξέρουμε πως να τα διορθώσουμε», μου χάιδεψε το μάγουλο με το χέρι της. «Ο μόνος αλάνθαστος είναι ο Θεός και πάω στοίχημα πως σε έχει ήδη συγχωρέσει», συνέχισε να μου λέει στρέφοντας το θέμα φυσικά όπως κάθε φορά στα θρησκευτικά. Όχι ότι την κατηγορούσα δηλαδή... Ήταν πολύ θεούσα, πράγμα για το οποίο την θαύμαζα...

«Ποσώς με ενδιαφέρει αν με έχει συγχωρέσει εκείνος», παραδέχτηκα. Εκείνη ήξερε τι εννοούσα ειδάλλως θα μου είχε πάρει το κεφάλι... «Εγώ θέλω να με συγχωρέσει η Αριάν. Προς το παρόν το μόνο που με καίει είναι να μην μάθει τίποτα ώστε να μην πληγωθεί», ξεκαθάρισα γρήγορα.

***

Αριάν's POV

Μου έκαναν αρκετές εξετάσεις στο νοσοκομείο, ενώ έφυγαν η μαμά και η Μύριαν, και ήμουν μόνη μου, στο νοσοκομείο, μέρα μεσημέρι, χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ η γενικότερα να κάνω οτιδήποτε και έτσι βαριόμουν που ζούσα.

Μόλις έφυγε η νοσοκόμα Μπράουν απ' το δωμάτιο μου, αφού μου ανακοίνωσε πρώτα τα αποτελέσματα των εξετάσεων μου, δεν είχα πια όντως τίποτα να κάνω, έτσι για να περάσει η ώρα. Κοίταζα τους τέσσερις τοίχους για περίπου 20 λεπτά, που μεταξύ μας, μου φάνηκαν αιώνας, ώσπου παρατήρησα μια σκιά ενός άντρα να στην πόρτα απέναντι μου που στεκόταν σαν να περίμενε να τραβήξει την προσοχή μου.

Η Αγάπη της επόμενης μέραςحيث تعيش القصص. اكتشف الآن