"Ben artik dönsem iyi olur. Annemler merak eder." dediğinde zor durumda kalmaması için kabul ettim.
"Peki." dediğimde kalkmaya yeltenip kalkamadığında ayağa kalkıp elimi uzattım.
Önce bir elime bor suratıma baktı sonra da elimi tutup kalktı.
Çok hafifti.
Ayağa kalktığında biraz sendeledi sonra elini başına götürüp biraz durdu.
Ama birden üstüme bayıldığında düşmemesi için elimi beline koydum. Diğer elini ise bacaklarıma geçirdim ve onu kucağıma aldım.
Hala şaşkınlık içindeyken kulübeme götürmek geldi aklıma.
Kulübenin kapısını açıp onu yatağıma yatırdım.
5 dakika sonra gözlerini aralamaya başladı.
Gözlerini tamamen açtığında bana bos bos baktı.
Açıklama yapma gereği duyup so,e başladım.
"Kucağıma bayıldın. Ben de seni kulübeme getirdim. İyi misin?" dedim.
"İyiyim sağol. Bugün bana yaptığın iyiliklerin sayısı yok. Her şey için minnettarım." dedi.
"Minnettar olmama gerek yok. Birgün de sen beni minnettar bırakırsın." dedim gülerek.
O da gülerek "Ah tabi neden olmasın?" dedi.
Beni ne kadar mutlu ettiğini bilemezsin.
"Ben artik gitmeliyim. Annem çok merak etmiştir." dedi kalkmaya çalışarak.
"Peki o zaman." dedim. Kapıyı açıp dışarı çıktı.
"Umarım tekrar görüşürüz." dedi ve el sallayıp gitti.
Gidişini izledim. Yürüyüşü, duruşu, bakışı, gülüşü beni benden almaya yetiyordu.
Umarım beni seversin güzellik.
Elif'in ağzından;
Eve geldiğimde herkes uyuduğu için ayak uçlarımda yürüyerek idama çıktım.
Kendimi yatağa attım. Düşünmeye başladım.
Ömer.
Ben Okan"dan sonra ilk defa birine güveniyordum.
Ya da güvenmek istiyordum.
Belki de çoktan güvenmiştim.
Bilmiyordum.
Aklımdaki düşüncelerle kendimi uykuya bıraktım.
Sabah ola hayrola...
