Son dönemlerde sosyal medyaya, alışılmışın dışında bir yaşam koçu damga vurmuştu. Söylenenlere göre görüşmeye giden kişileri mutfağına davet ediyor, onlardan makarna yapmasını istiyordu.
Bunu duyan herkes ilk önce alaya almıştı. Makarnayı yiyen yaş...
"Çökmeme sebep olanla beni doğrultan şey aynıydı. Ah şu hayatın espri anlayışı..."
.
.
.
Aksine... Hayat insanların yaralanmasını umursamayacağım kadar kısa.
*
"Hayat insanları yaralamak istemeyeceğim kadar kısa..." dedim bir şeyler anlamasını umarak. Bariz bir şekilde ona iğneleme yaparak. Fakat yalnızca kulak kabartırsa duyabileceği bir fısıltıyla.
Diğer pek çok kişi gibi, duymadı, duyduysa da anlamadı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çınar:
Görüşmeden çıkar çıkmaz eve doğru koşmaya başladım. Çok vaktim yoktu. Saat tam dörttü yani yaklaşık bir buçuk saate koç plazadan çıkacak, otoparka gidecekti.
Nefes nefese binaya girdiğimde Batuhan da eve girmek üzereydi.
"Oğlum patron seni aradı kaç kere, mesai saatini kaçıracaksın. Biliyorsun adam iflas noktasında, sinirleri gergin zaten."
Aynı lokantada onunla birlikte çalışıyorduk. Her hafta değiştiğimiz mesailerde, bu hafta sabah mesaisi onda, akşam mesaisi bendeydi.
Koşar adım odaya girip üzerimi değiştirmeye koyulduğumda bir yandan da Batuhan'a cevap veriyordum.
"Artık çok olduğumun farkındayım ama benim durumları biliyorsun. İşimin çok uzun süreceğini sanmıyorum. Biraz yerimi idare etmen lazım. Patrona bizi iflastan kurtaracak fikirler ile geleceğimi söyle!"
Üstümü değiştirme işlemi sona erdiğinde, yarısı kırılmış aynaya eğilip saçlarımı dağıttım. Batuhan güvendiğim tek insandı arkamı kollayacağını biliyordum.
"Oğlum zarar vermeyeceksin değil mi kadına?" dedi hayretle, kemerime sıkıştırdığım çakıdan gözlerini ayırmadan.
"Saçmalama, sadece başıma ne zaman ne geleceği belli olmuyor."
Bana gözlerini devirirken, "Neden acaba..." diyerek ağzının içerisinde söylendi ve belli ki yeni döndüğü restorana gitmek üzere tekrar evden çıktı. Kapıyı sertçe çarparak... Trip atmasına söylenmeyi kafamın bir köşesine not edip yeniden plazaya doğru koştum.
