ရာသီဥထုက တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ပို၍ ေအးလာေသာေၾကာင့္ အရင္လို အေႏြးထည္မဝတ္ဘဲဘယ္သူမွမေနႏိုင္ေတာ့ေခ် ထိုထဲမွာ Chenle သည္ထိတ္ဆံုးက...။ ဂ်ီေဆာင္း ကေတာ့ အရင္တိုင္းဝတ္ေနက် အေပၚဝတ္ ဆြဲတာေလးနဲ႔ အဆင္ေျပေနသည္ပင္....။
ေန႔လည္ေက်ာင္းဆင္းၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားဟာ ေက်ာင္းဝန္းထဲတြင္အေတာ္ကိုမ်ားလြန္းလွသည္...သို႔ေပမဲ့ ဂ်ီေဆာင္း ႐ွာေနသည့္ေက်ာင္းသားသစ္ေလးေတာ့မေတြ႔ေသး ။ စာသင္ခ်ိန္တခ်ိန္လံုးလည္း ထိုေက်ာင္းသားသစ္ေလးဟာ ဂ်ီေဆာင္းကိုလွည့္လွည့္ၾကည့္ၿပီး နဂါးမ်က္ေစာင္းေတြထိုးထိုးေကြၽးတာ မနည္း...။ ေတာင္းပန္သင့္သည္လို႔ထင္ေသာေၾကာင့္ ခ်ိဳခ်ဥ္ ထုတ္ေလးကိုင္ကာ အခန္းထဲကေနဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္႐ွာေနေသာ္လည္း အရိပ္ေယာင္ေလးေတာင္မေတြ႔ေသးေပ...။
Chenle နဲ႔စကားေျပာတဲ့ထဲက တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ဂ်ီေဆာင္းစဥ္းစား၍ ေမးရင္ေကာင္းမလားမေမးရင္ေကာင္းမလားအၾကံထုတ္ေနသည္...။
Jisung - "ေမးလိုက္တာ ပိုေကာင္းတယ္"
အေျပာႏွင့္အတူ လူပါထ,၍ ထိုေက်ာင္းသားနားကို ခ်ဥ္းကပ္၏...
"ဟိုေလ...ဒီနားမွာထိုင္တဲ့ Chenle ဆိုတဲ့ေက်ာင္းသားေလ ဘယ္နားမွာ႐ွိလည္းသိလား??"
ထိုေက်ာင္းသားဟာ ျပန္မေျဖေသးဘဲ ဂ်ီေဆာင္း ကိုအံ့ဩမူ 100% ႏွင့္ ျပဴးၾကည့္ေနသည္
"ဘယ္လိုေတာင္ မင္းငါ့ကိုစကားေျပာလိုက္တာလား??"
ထိုေက်ာင္းသားစကားေၾကာင့္ဂ်ီေဆာင္း မ်က္ခံုးေတာ့တြန္႔မိသား လူတစ္ေယာက္က ေနာက္လူတစ္ေယာက္ကိုစကားေျပာလိုက္တာ ထူးဆန္းမေနေပမဲ့ ဂ်ီေဆာင္းလို စကားမေျပာဘဲတစ္ေယာက္ထဲေနတတ္တဲ့သူက စကားလာေျပာတာကေတာ့ထူးဆန္းေနလိမ့္မည္...။
"အာ..ငါေျပာခ်င္တာက မင္းငါ့ကိုစကားမေျပာဖူးဘူးေလ အဲ့ေၾကာင့္နည္းနည္း အံ့ဩသြားတာပါ"
"အာ..အဲ့လိုလား?"
"Chenle မဟုတ္လား??Chenle က..ေစာန သန္႔စင္ခန္းဘက္ထြက္သြားတယ္.."
"ဪ..အမ္း ေက်းဇူး"
လက္ထဲက ခ်ိဳခ်ဥ္ ထုတ္ေလးကိုတင္းေနေအာင္ကိုင္၍ သိပ္မသြားျဖစ္တဲ့သန္႔စင္ခန္းဘက္ကို အေျပးအလႊားသြားမိသည္..။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သူမ်ားေပၚ အပစ္႐ွိေနတယ္လို႔ခံစားရရင္ ဂ်ီေဆာင္းမွာေတာင္းပန္တတ္တဲ့ စိတ္ထားေတာ့႐ွိပါသည္...။
သန္႔စင္ခန္းေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့မွ အေျပးႏႈန္းကိုအ႐ွိန္ေခ်ာ့ကာ တံခါးကိုတြန္းဖြင့္၍ ဝင္လာခဲ့သည္...။ ေဘစင္ေ႐ွ႕မွာ လက္ေဆးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ေလးအျပင္ဘယ္သူမွမ႐ွိေတာ့ ဂ်ီေဆာင္းထူးထူးဆန္းဆန္းလူေတြကို႐ွာမိျပန္သည္...။ ထိုအခ်ိန္ဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕နားခ်ိန္မို႔ သန္႔စင္ခန္းဘက္မွာလူမ႐ွိတာေနမည္...။
႐ွိသင့္ေပမဲ့ မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ဂ်ီေဆာင္း ႐ွာမိတာလည္း အထူးဆန္းႀကီးဟုတ္မေနျပန္
