"Stiles?"
"Hm?"
Bakışlarımı asla odaklanamadığım televizyon ekranından çekmeden seslendim.
Belki saatlerce burada oturuyorumdur ama ne izlediğim hakkında en ufak bir fikrim yok. Kafam çok karışıktı. Maria'nın dedikleri tokat etkisi gibi vurdu yüzüme. Eskiye döndüğümü söylemesi çok zoruma gitti.
O zamanlar hayatımın en kötü dönemiydi. Bunun farkındayım. Anne ve babamı aniden kaybetmem bütün hayatımı ve düzenimi alt üst etmişti. Kaçındığım sorumluluklar biranda üstüme yüklenmişti. Üstüne yaşadığım büyük pişmanlıklar tamamen farklı birisine çevirmişti beni.
Korkmuştum. Hem de deli gibi korkmuştum.
Bu korku Stiles'dan senelerce kaçmamla sonuçlanmıştı. Hayal ettiğim özgürlüğe yeni kavuşmuşken tekrar o eve tıkılmak ve o monoton hayatı yaşamaktan deli gibi korkmuştum. Aslında kaçtığım şey buydu. Ama bunu o zamanlar anlamak ya da sonrasında Stiles'a anlatmak çok zordu.
O korku belki biraz düşünsem vazgeçeceğim kararlara daha da sıkı tutunmama sebep olmuştu. Hayatı delicesine yaşama isteği illegal işler yapmama kadar dayanıyordu. Araba yarışlarına sürücü olarak katıldığım anlar da o zamanlardı. Kapıma gelen borç celbi bu yarışlara sürücü olmama iten en önemli etkenlerden biri olabilir. Sürücü koltuğunun yanında oturmak para kazandırmıyordu çünkü. O kadar borcu ödemek için mantıklı gelen tek yoldu. Şimdi düşününce o kadar saçma geliyordu ki... Bilgisizliğim canımdan edecekti neredeyse.
Hayatımda yaşadığım en büyük pişmanlıktı.
"Bir şey soracağım."
"Beyler A dönün. Hepsi burada."
Beni umursamayan kardeşimle daldığım televizyondan ayrılırken elimdeki kumandayı fırlatmaktan son anda vazgeçmiştim.
"Ben sana o bilgisayarı oyun oyna diye mi aldım?!"
"Beyler benim mesai başladı. Siz bizi umursamayın."
Bak bak. Hareketlere bak.
O bilgisayarı almam için girmediği haller kalmamıştı.
Neymiş bütün mühendisler bunu kullanıyormuş. Diğerleri ihtiyaçlarını karşılamazmış falan... Kıyamadım aldım bende. Ama şimdi görüyorum ne ihtiyacı olduğunu.
Şerefsiz...
"Çekerim modemin fişini görürsün mesaiyi."
Gözlerini devirirken bedenini ağır ağır bana çevirdi. Yüzündeki bıkmış ifadenin bana yansıması tam olarak 'gel ve beni patakla'. Ama dua etsinki mental ve fiziksel olarak çok yorgunum.
"Ne oldu?"
Ne ne oldu?
Ben niye Stiles'a seslendim ki?
"Rusya, Ukrayna savaşı ne oldu?"
"Savaş mı varmış?"
Tanrım... Neden? Neden benim kardeşimi ortalama bir Amerikan vatandaşı yaptın?
"Şaka yapıyorum. Bakma öyle."
Oh...
Rahatlarken sırtımı koltuğa yasladım.
Tamam. Şükür.
"Gerçekten bana güvenin gözlerimi yaşartıyor."
Bakışlarımı tekrar yüzüne çevirirken oyununa döndüğü gördüm.
"Ne soracaksan sor direkt. Kıvranma."
Bu tavrına normal de sinir olur ve klasik bir abla olarak üstüne atlardım. Ama o kadar haklı ki...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Crush// Bucky Barnes×Y/N
Fanfiction"Şirketin görevlendirmesiyle Wakanda'ya gittiğimde gördüm ilk onu. Soğuk bakışları önce kaskatı yapmıştı bütün bedenimi. Korkuyla bahsettikleri Kış Askerine bakmak bile ruhumun bedenimden ayrılmasına yeterli olmuştu. Bu yüzden geri döneceğimiz güne...
