Dear dear Diary

Η ντουλάπα (2015)

Καθένας που γράφει,στο πίσω μέρος του μυαλού του,νιώθει πως ξέρει τα πάντα. Αλλα,ακόμα και αν δεν τα ξέρει, δεν ξεχνάει πως αυτό είναι που χρειάζεται κάποιος για να γράφει, την δύναμη του γνωστού, του γνώριμου.

Είναι όμορφα όταν γράφεις, αν θέλετε να μάθετε δηλαδή. Είναι σαν να είσαι μέσα σε μια ντουλάπα με ρούχα. Στην αρχή, είναι άβολα, ψάχνεις τον λόγο που είσαι εκεί μέσα,αλλά μετά σκεύτεσαι πως δεν έχει σημασία, έχεις μερικά πολύτιμα λεπτά να σκοτώσεις ακόμα πριν βγεις εκεί έξω και ξαναγίνεις μεγάλος.

Κάθεσαι λοιπόν,και το πρώτο πράγμα που κάνεις, είναι να βολευτείς πιο καλά, ετσί ώστε όλο σου το σώμα να ταιριάζει με τις προδιαγραφές της βαριάς ξύλινης νοτυλάπας σου. Ξέρετε, έχει σημασία να είναι παλιά,γιατί έτσι θα μπορείτε να νιώσετε καλύτερα το παλιό σκαλισμένο ξύλο, νοτισμένο με τις πολυκερισμένες σκόνες που έφερναν τα χιλιοφορεμένα ρούχα, όπου έκρυβαν τις εποχές και τον χρόνο.

Το δεύτερο που κάνεις, είναι να ακουμπίσεις απαλά το κεφάλι σου προς τα πίσω, και να πάρεις μια βαθειά ανάσα. Η γλυκιά μυρωδιά που σου έρχεται στην μύτη και γεμίζει με παλιό οξυγόνο τις φλέβες σου, έχει αυτήν την ευχάριστη κλεισούρα, που μπορεί να μην την θυμάσαι, ή μπορεί αν μην την ήξερες ποτέ πιο πριν, αλλά κάτι σου λέει, σου θυμίζει κάποια ανάμνηση,κάποιο χαμένο σημείο του χρόνου που για σένα ήταν σημαντικό,αλλά τελικά, το ξέχασες.

Μάλλον θα πιαστείς κάποτε, θα θελήσεις να κουνηθείς λίγο, και κάποιο ρούχο θα πέσει πάνω σου, μπορεί ένα φουλάρι, μπορεί κάτι του γούστου σου, ή και κάτι ντεμοντέ. Θα το κοιτάξεις, και θα προσπαθήσεις να θυμηθείς ποιος και πότε το φορούσε. Θα το μυρίσεις και αυτό λιγάκι, για να βρεις κάποιο άρωμα, ή θα το εξερευνήσεις με τα ακροδάχτυλά σου, ψάχνοντας αυτήν την φορά, για κάποιο κουσούρι, καμιά τρύπα, κάποιο κουμπί που λείπει, κάποιον μόνιμο λεκέ από μπογιά.

Στο τέλος πολύ πιθανόν να θυμιθείς ποιος και πότε το φορούσε, και θα πεις μπράβο στον εαυτό σου, που το θυμάται ακόμη. Αλλά αυτό δεν σου αρκεί, θέλεις και άλλες ανακαλήψεις, μιας και είσαι εκεί, δεν θέλεις να χάσεις την ευκαιρία.

Τα ψάχνεις όλα λοιπόν, ένα προς ένα. Το ξεχασμένο τσαντάκι που το κρατούσε η μητέρα σου σε έναν γάμο, το παλιό σου φουλάρι που έναν χειμώνα το φορούσες συνέχεια ανεξαρτήτως αν σε ζέσταινε ή όχι, την φόρμα του αδερφού σου για το βάψιμο, μια αποκριάτικη στολή, σκονισμένη και μικροσκοπική πλέον, και ένα σωρό πράγματα που καταβάθος ξέρεις πως τα χρειάζεσαι, και ας έχουν μεγαλώσει πλέον.

Τα θέλεις για να τα βλέπεις και να σου θυμίζουν το παρελθόν, μια εποχή, έναν συγκεκριμένο μήνα που δεν θες να ξεχάσεις γιατί δεν ήταν ίσιος με τους υπόλοιπους, μια καλοκαιρινή νύχτα που γιόρταζες κάτι και γύρισες αργά, ένα διαγώνισμα που ήθελες να γράψεις καλά, και ενώ δεν είχες πολύδιαβάσει, τελικά το πέτυχες.

Και όταν βγεις τελικά έξω από την ντουλάπα, και κοιτάξεις το πάτωμα,τους τοίχους τα αντικέιμενα, συνειδητοποιείς πως ο αέρας που αναπνέεις τόσον καιρό, δεν σου πάει.

Πατάς δειλά δειλά το κρύο πλακάκι, και μετά στρώνοντας τα ρούχα σου, σκεύτεσαι πως είναι ώρα να συνηθίζεις την ζωή σου από την αρχή, και αν συνβιβαστείς με ότι σε φοβίζει, σε ανχώνει, σε καταστρέφει, σε αψιφά.

Και στο τέλος, η ντουλάπα είναι ένας χώρος απαγορευμένος για τους πιο πολλούς, γιατί όταν ο εαυτός τους, τους ρώτησε ¨Είναι ασφαλή εκεί μέσα, να κρύψουμε τα πιο καλά μας όνειρα, τι λες;¨, εκείνοι απάντησαν ναι.

Γι'αυτό κι εγώ γράφω ακόμα.

Γιατί μπορώ να αναπνέω μέσα στην δικιά μου την ντουλάπα, και να σατιρίζω ότι με πονά και ότι με βασανίζει, στην ασφάλεια των παλιών νατισμένων μου ρούχων.

Είναι ώραία να κυβερνάς τον κόσμο σου.

Δίνει ένα ¨τίποτα¨ στους χαμένους, και ένα ¨πάντα¨ στους παντοτινούς.