Γραμμένο σαν παιδί δημοτικού, που παίρνει το πρώτο του μολύβι και μια στοίβα χαρτιά, φτιάχνει το ζεστό του κακάο και γράφει τα παράπονα που έχει αποκτήσει από αυτό τον κόσμο.
Αποτελεί για εμένα ένα ασφαλές μέρος, όπου κάθομαι και με ξαναδιαβάζω μέσα...
Το ξέρω πως τις περισσότερες φορές,είμαι του γιατρού,όμως δεν το κάνω και εντελώς επίτηδες.
Παντα ετσι ήμουν,περίεργη,με μια μοναδική,ολόδικη μου τρέλα να με ακολουθεί,να με καθορίζει.Μουρμούριζα λέξεις, χανόμουν σε εικόνες,βιβλία,μυρωδιές,ανθρώπους (ακόμα έτσι κάνω,καμία εξέλιξη) και πάντα έξω από ότι είναι μέσα στην ζωή,σε προσδιορισμένο κενό, και τότε και τώρα.
Η σχέση μου με τα γράμματα,πάντα ήταν περίεργη,και ξεκίνησε από τα 5 μου χρόνια.Είχα ήδη συνειδητοποιήσει ότι είναι περιέργο που όλοι οι υπόλοιποι μπορούσαν να διαβάσουν και να γράψουν κάτι που εγώ μόνο όταν το άκουγα μπορούσα να το καταλάβω.
Θαύμαζα την θέα των ανθρώπων που έπερναν ένα στυλό ή ένα μολύβι,που μόλις η μύτη του ακουμπούσε το χαρτί το τέλος του έτρεμε χαρούμενα πέρα δώθε.Τα δάχτυλά τους,στήριζαν δυνατά το ξύλο ή το πλαστικό,και έδειναν διάφορα σχήματα,που για εμένα ήταν άγνωστα. "Για δες,κάτι τόσο γρήγορο και επιδέξιο,θα είναι σημαντικό" έλεγα.
Κύκλοι,γραμμές,και τεχνικές που ξεχώριζαν άνα άτομο,πως γράφεις εσύ το "ξ" το κεφαλαίο,ή το "ζ" το μικρό.
Μια μέρα,σταμάτησα τις ζωγραφιές,και ξεκίνησα τα γράμματα.Πήρα ένα παραμύθι από τα πολλά που είχα,και άρχισα να κοιτώ.Ξεχώρισα τρία-τεσσερα γράμματα,που μου άρεσαν πολύ,και άρχισα να προσπαθώ να τα γράψω.
Το "ξ" ήταν το πρώτο,το έβλεπα περίεργο τότε,με έκανε να γελώ,που ήθελε τόση τέχνη σε μικρό ποσοστό του δευτερολέπτου (μέχρι και σήμερα,αφιερώνω παραπάνω ώρα,σε μια λέξη που έχει μέσα αυτό το γράμμα).
Το "ω" ήταν το επόμενο,που ήταν σαν ανάποδος γλάρος,που ζωγράφιζα στους τοίχους του σπιτιού μου (μικρό καλλιτέχνης ήμουν),έλεγα ότι απλά ήθελε να ξεκουραστεί και γύρισε από την άλλη.
Μετά ακολούθησαν και τα άλλα,σιγά-σιγά.Το "α" που ήταν το "ο" που συνάντησε το "ι" σε μια σκάλα καθώς ανέβαινε,και αυτο επειδή κουράστηκε,το έπιασε να ανέβουν παρέα,το "ε" που είναι το "ω" που κατάφερε να σηκωθεί όρθιο και άλλα πολλά.
Τα αγάπησα πρωτού καν τα μάθω,και ανυπομονούσα να δω τον εαυτό μου να γράφει τόσο γρήγορα,να γίνει θαυμαστή προσωπικότητα."Κατι τόσο ωραίο,θα έχει δικό του κόσμο" σκευτόμουν και ένιωθα ήδη πως ήμουν μέσα.
Αυτό που θέλω να σας πω,είναι πως όσα αξίζουν τελικά έρχονται,και πάντα όταν θυμόμαστε την αρχή,γελάμε.
Το ξέρω πως είμαι του γιατρού,αλλά όσα αγάπησα είναι εδώ,και θα είναι ακόμα και όταν φύγω.Όσα ασυνάρτητα γράμματα χάραζα με μολύβι στους τοίχους του δωματίου μου,δίπλα από τους γλάρους,τα σπίτια,τα φυτά,έγιναν τώρα η ζεστή κουβέρτα που μου θυμίζει κάθε φορά που χάνομαι που είμαι,θα είναι αυτό που θα μείνει πίσω μου,θα θυμίζει ότι κάτι ήταν εκεί, μιάν απουσία,σαν αποτύπωμα πάνω σε βρεγμένη άμμο.
Καθένας που γράφει χάνεται,και γι'αυτο χρειάζεται τις αναμνήσεις,για να έχει τα ψίχουλα στον δρόμο να γυρίσει.
Άλλη μια ιστορία λοιπόν,για όλους εσάς εκει έξω που ζείτε παράλληλα με εμένα.
Καλή συνέχεια,και να ξέρετε,σας σκέφτομαι.
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
