Με τρομάζει που οι άνθρωποι λένε ψέμματα χωρίς ούτε μια δεύτερη σκέψη.Έτσι,απλά και αβίαστα,ξεπετάνε τις λέξεις,και μετά ζούνε με αυτά,σκεπάζονται τα βράδια,σιωπούν στον βόμβο τους.
Εγώ από την άλλη,σιχαινόμουν από μικρή αυτού του είδους τις ανουσιότητες.Ποτέ δεν μου άρεσε να χαραμίζω την φαντασία μου έτσι.
"Είσαι πολύ όμορφη,πραγματικά,ειλικρινά"
"Μου αρέσει να είμαι εδώ"
"Σ'αγαπώ"
Και να'το πάλι,κάτω από τα χείλη,οι λέξεις που φιμώθηκαν για να μην ακουστούν.
Πες την αλήθεια,και σε εσένα και στον κόσμο.
Νιώθεις την ανάσα που ξεφυσά από ανακούφιση;
Εγώ πάντως ναι.
Πονάνε τα ψέματα,πονάνε πολύ.Και ειδικά το "Σ'αγαπώ",είναι πραγματικά επικίνδυνο να το λες και να μην το εννοείς.
Δεν καταλαβαίνω τον κόσμο..
Γιατί είναι τόσο εύκολο να φερθείς ψεύτικα;Γιατί να είναι κουραστικό,το να ακούς αυτό που πραγματικά πιστεύει κάποιος;
Έχω γράψει αμέτρητα ποιήματα,και άλλα τόσα διηγήματα,θεατρικά αλλά και τραγούδια και ένα έχω μάθει.Πρέπει να είσαι αληθινός,αξίζει να είσαι αληθινός,ειδικά με εσένα που δεν σου φταις σε τίποτα να ζεις σε ψέματα.
Το να ζεις δεν είναι ωραίο τις περισσότερες φορές-δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ αυτο-αλλά το προτιμώ να είναι άσχημο χωρίς να φέρω κάποια προσωπική ευθύνη.Όταν προτιμάς τον φτιαχτό και όχι τον αληθινό δρόμο,να ξέρεις πως έρχεται η ασχήμια,και είναι κάτι που επέλεξες εσύ.
Αλήθεια σε ότι λες από εδώ και πέρα,και ας μην είσαι και τόσο αγαπητός.Αξίζει περισσότερο.
Καλημέρα Καλησπέρα Καληνύχτα 😊
KAMU SEDANG MEMBACA
Dear dear Diary
SpiritualΓραμμένο σαν παιδί δημοτικού, που παίρνει το πρώτο του μολύβι και μια στοίβα χαρτιά, φτιάχνει το ζεστό του κακάο και γράφει τα παράπονα που έχει αποκτήσει από αυτό τον κόσμο. Αποτελεί για εμένα ένα ασφαλές μέρος, όπου κάθομαι και με ξαναδιαβάζω μέσα...
