Dear dear Diary

_Chapter 2_

Είναι κάποια βράδια που δεν περνούν με τίποτα.Περιμένω καρτερικά στο αναπαυτικό μου κρεβάτι,μα τα μάτια μου αρνούνται να συνεργαστούν,μένουν ανοικτά και τσούζουν.
Ποτέ δεν ήμουν τόσο ειλικρινής με τον εαυτό μου,όσο είμαι κάτι τέτοια βράδια.Τι σκευτόμουν κάποιες στιγμές και έκανα όλα αυτά τα πράγματα; Γιατί δεν αντέδρασα λογικά,όταν ένιωσα πόνο,απόγνωση;
Τόσες ερωτήσεις,μέσα στην βουβαμάρα,καταφερνω παντα να ανοίξω την ανακριτική λάμπα και να με στήσω στον τοίχο,
λες και αυτό θα με αλλάξει.
Μουρμουρίζω κάτι στον εαυτό μου,ήσυχη,ξέροντας πως είμαι αναμφισβήτητα τρελή ως συνήθως που μιλάω μόνη μου και χωρίς λόγο,και μετά αποφασίζω να γράψω.
Ανάβω φως,πέρνω στυλό,πέρνω χαρτί,και τραβάω ένα θέμα στην τύχη.Ότι λάχει,στο κάτω-κάτω δεν θα μιλήσω εγώ.Πάντα τη νύχτα,τα αυτιά μου είναι έτοιμα για κάποιον ήχο,ένα βήξιμο ή περπάτημα,ή κάτι που να δείχνει ότι δεν είμαι τόσο μόνη όσο θα ήθελα.
Γράφω τρεις στίχους,και σταματώ,κοιτάω και διαβάζω, διορθώνω τις ανόητες λέξεις,αντικαθιστώ κάποιες άλλες.Έτσι ρέει ο χρόνος πιο εύκολα.
Έχω περάσει πολλές κρίσεις στην ζωή μου,και με έπιανα συχνά να φέρομαι με μια ψεύτικη χαρά, θέλοντας να διαχωρίσω τον κόσμο από τα ενδότερα δωμάτια του μέσα μου,μα πάντα ένα τσαλακωμένο χαρτι,γινόταν το σφυρί που έσπαγε το διαχωριστικό,έκανε μια μικρή τρύπα,και περνούσε στην απέναντι πλευρά,κάτι σαν ένδειξη ύπαρξης από μέρους μου.
Κλείνω το φως,σηκώνομαι,και ξαπλώνω,τυλίγοντας γύρω μου το πάπλωμα.Το αριστερό μου χέρι με έναν γνώριμο πόνο που οφείλεται στο γρήγορο γράψιμο μου,με ευχαριστεί που του έδωσα και σήμερα την ευκαιρία να φανεί χρήσιμο.
Και έτσι,αδειάζοντας λίγο ακόμα "εγώ" μεσα σε χαρτιά,κατάφερα να κάνω τον άπληστο λογοτέχνη να κουραστεί,και με ένα μειδίαμα,σφίγγω τα μάτια μου και περιμένω.